Δαγκώνω το πρώτο τσιγάρο, και αγκαλιάζω την κούπα ,να νιώσουν τα δάχτυλα την ζεστασιά του καφέ πριν τον φέρω στο στόμα .ιδιαίτερη στιγμή, ιερή .
Nωπό πρωινό , ισα που χάραξε ,δεν είναι η υγρασία του που παγώνει στα χείλη μου τον καφέ . τα όνειρα είναι που γύρισαν .
Κάθε που αλλάζει ο καιρός …. έρχονται και τα όνειρα .
Γαλαζοπράσινες σαϊτιές που τρυπάν τις πληγές ξανά και ξανά
Όλοι εσείς που σας κατάπιε η σιωπή μου ,όχι ότι δεν είχα , κράτησα τις λέξεις , τώρα μετανάστες πιασμένες χέρι χέρι δραπετεύουν , γίνονται σχήματα ,μορφές …
Ακολουθώ τα ιδρωμένα χνάρια τους για να σας βρω .
Σκοτωμένο αίμα στο στόμα . το βλέμμα γωνία,
κομμένη στα τρία
Ήθελα τον κόσμο φτιαγμένο από ασήμι ……
Μου έμαθαν πως να φεύγω
Η πένα μαρτυρά την άθλια συμμετοχή μου στο έγκλημα που στεγνώνει .
Κι αφήνω πάντα την πόρτα ανοιχτή .
Πώς να μεράω τον χρόνο ? .
Μ΄αυτό που πονά?
Μ΄άυτο που τρομάζει ?
Σ.Μ
