Λάτρευα τις ευαίσθητες στιγμές σου, αυτές που σε δέσμες πρισματικού φωτός
ταξίδευαν σαν παιδιά φοβισμένα …..
Τις λάτρευα περισσότερο όταν άγγιζαν τα όρια τους ,
όταν δεν τις χωρούσε ο χρόνος και πλημμύριζαν τα μάτια σου αρμύρα .............
Σ αγαπούσα γι αυτές ,τις αυθεντικές , τις αποδεχόμουν
ως ιέρειες του αταχτοποίητου μέσα σου ,
έμοιαζαν με τα άγριο κύμα που πάλευα μέσα στο δικό μου ασυμβίβαστο.
Δεν κατάλαβα που σ έχασα ,δεν ήταν που δεν είχα λόγια ,
Δεν είναι αυτά που είπες,είναι ο τρόπος που φοβάσαι
και βουλιάζεις στη σιωπή ,δεν τολμάς να το ξεπεράσεις
να σπάσεις την κλωστή που δένει τους φόβους γύρο απ΄ τον λαιμό σου
Έχεις τα μάτια σφαλιστά κι αφήνεις του ονείρου την ανάσα παγωμένη
Το ξέρω, μην το πεις , βλέπεις το κακό στα όνειρά σου.
Ακου με , μπορείς ν' ανοίξεις τα φτερά σου , θα 'μαι πάντα εκεί
Στης νύχτας τη σιωπή ένα κενό στο στήθος σου ματώνει,
μια βόλτα στην οδό της λησμονιάς ,
αγάπες τις στιγμής , ονόματα κλεμμένα
Στης ερημιάς την γειτονιά με φιλήδονα τίποτε σκορπίζεσαι
Σ.Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου