το μετά …
Πως υπάρχει χώρος ,που βρέθηκε.
Μικρά πύρινα κομμάτια χάος ψυχής, κομμένης με τα δόντια, με οδηγούν αλλού .
Μολυβένιοι στίχοι σκαρφαλώνουν , δεμένοι στις ανάσες , υψώνονται ως την παγωνιά των αγγέλων.
Δρόμος Μακρής, στα σκοτάδια .
Πόδια τυφλά, πίσω μου κάποιος στον ίδιο ρυθμό , στις δεμένες ανάσες μου , δεν φτάνει ποτέ πιο κοντά.
Δεν στρίβει ποτέ την γωνία, αυτήν που στον ίδιο αδιέξοδο βγάζει, εκεί που δεν περιμένει κάνεις .
Ακολοθώ κομματάκια από καληνύχτα βιαστικές που παίζουν κρυφτόσε σπασμένα παράθυρα .
Στέλνουν με το φεγγάρι τραγούδιαμε κάτι ανθισμένο, μυρωδιά αλμύρας , άνοιξης κάτι ανθισμένο στους διαδρόμους του μυαλού।
Ανομολόγητα συναισθήματα , κυλούν στις κατεβασιές των άστρων. Στα όνειρα που νοσταλγούν το αδιάφθορο, εκεί που όλα είναι ρευστά, λαβα ζεστή.
Ξύπνησαν οι σιωπές όπως έσπαγε το τζάμι, στροβιλίζονται ολόγυρα
και σκορπάει η ψυχή μου, πέφτω στο σκοτάδι.
Που πάω;
Έχω ακόμη τις πληγές απ το μετά …
Πως να ζήσω ξανά το μετά...
Μια βόλτα ως το Φεγγάρι, εικόνα μαγική,. Μια αγκαλιά σ ένα αστέρι ,μάζεψα κάτι στιχάκια όπως μαζεύουν τα παιδία από τους δρόμους το σούρουπο οι μανάδες με μια αγωνιά που μπερδεύεται στα πόδια μου σαν λυμένο κορδόνι
Είναι η άκρη στο γκρεμού;
Ν' αφεθώ στην άκρη του γκρεμού …
Ο γκρεμός μες στο μυαλό μου.
Ο έρωτας και Θεό ματώνει .
Ανεμοστρόβιλος ο πανικός ,σκέψεις κουβάρια
Μια ψυχή κομμένη με τα δόντια σου γέλασε και;
Κομμένη με τα δόντια .
Αιμορραγεί και ζητά να πληρώσει κάποια για τον πόνο της ,δεν έχει σημασία ποια κάταπιε τα κομματάκια που λείπουν .
Να πληρώσουν όλες, όποια βρεθεί στο δρόμο της ,δεν νοιάζεται, δεν έχει έλεος, είναι απ τα κομμάτια που λείπουν το έλεος
Εκατοντάδες κοφτές ανάσες
Κι ούτε μια πραγματική .
Εκατοντάδες μικρές κουβέντες
Κι ούτε μια ουσιαστική.
Ο δρόμος δεν είναι πράγμα να σου τελειώσει, πρόσεξε μόνο πως τον οδηγείς.
Γιατί ότι απομένει απ’ το «φεύγω κι από δω» είναι το μόνο φως
Η ασφυξία μου απ’ τις ανάσες μου η πιο πραγματική
Πρέπει να φτιάξω το σπασμένο παράθυρο που μπάζει
Τα’ αρώματα της άνοιξης να μείνουν απ΄ έξω
