Σπάνια ενοχλούμαι έτσι από μια νέα γνωριμία ,κάτι μου γνέφει στο βάθος του μυαλού μου ,με σφιχτά χείλη και μισόκλειστα μάτια ,ένα ΜΗ.
Αχ βρε Πανουλι μου ,αστεράκι, μικρέ αγαπημένε φίλε μου ,
δεν με λυπάσαι, με πνίγει το βασανισμένο εντός μου, δεν μπορώ πια αυτές τις ειδικές περιπτώσεις... ένας χαρούμενος, ξέγνοιαστος άνθρωπος χρειάζεται για να μας αλλάξει τη διάθεση... Που την βρήκες ετούτε την γυναίκα πληγή και θέλεις να την κάνω φίλη μου Έχει ξεπεράσει το επιτρεπόμενο όριο το φορτίο, δεν έχω άλλη αντοχή .
Κι όμως κατάφερες να βρεις μια ρωγμή ,μέδουσα, ακόκκαλη ,ενοχλητική ,γοητευτική, επικίνδυνη
Μίζερη και στεγνή ώρα εκείνη που έκλεινα τις πόρτες, τα φώτα σβηστά, έσπρωξες με τον ώμο κι έπιασες μια μικρή θέση στα σκοτεινά της καρδιάς μου... έμεινες εκεί... σιωπηλή, θλιμμένη και... κάθε φορά που σε κοίταζα με έπιανε θυμός.
Με έναν περίεργο τρόπο, κάτι απροσδιόριστο... νιώθω πως μπορώ να σου πω πράγματα που δεν θα έλεγα σε άλλον.
Εσύ εκεί... αμίλητη... να παίζεις με μια μικρή τούφα απ’ τα μαλλιά σου και να με κοιτάς... είχα τόσα να ξεμπερδέψω, είχα θυμό - αυτό ήταν το πιο πολύ – θυμό για μένα, που δεν τα κατάφερα.
ότι αγαπώ μακριά μου ,πως μου συμβαίνει αυτό ?
Θυμό και για τον δημόσιο... αυτό το λαγουδάκι που ήθελε να είναι λιοντάρι και με χρέωσε με την αποτυχία του.
Η τούφα απ’ τα μαλλιά στο χέρι σου... όχι... το βλέμμα. είναι το βλέμμα που με τρελαίνει, τόσο δικό μου, τόσο αγαπημένο... το βλέμμα του παιδιού μου... ναι, ναι, της μοιάζεις της γλυκιάς μου πριγκιπέσας. Έτσι κι εκείνη με αναλύει με την ματιά της, αυτό λοιπόν είναι που μ’ ενοχλεί, η ανάλυση? Η που δεν σε συμπαθώ και μου φέρνεις στο μυαλό ΕΚΕΙΝΗ που μου λείπει … δεν είμαι καλά κι όταν συμβαίνει αυτό θέλω μια τρύπα να χωθώ να γλύφω τις πληγές μου.
Κι ΕΣΥ κοιτάς... δεν μπορώ να σου κρυφτώ... έτσι κι εκείνη, μπορεί να διαβάζει στα σκοτεινά μου.
Ένα βράδυ, λοιπόν, για να μην βάλω τα κλάματα, έπιασα τη μηχανή... ένα παλιό τρικ... δείξε χαρούμενη, χαμογέλα... στις φωτογραφίες χαμογελάμε...
Στο δικό σου χαμόγελα είδα εμένα... στο κόλπο κι εσύ... δείξε τα δόντια σου – μας φωτογραφίζουν. Σ’ αγκάλιασα... κάτι πέρασε μέσα μου σαν φως μια βουβή κραυγή, με συγκλόνισε, κρέμασες μ’ ένα γάντζο στην ψυχή μου μια κλωστή να σε φτάσω.
Κι άρχισα να δένω κόμπους την σάπια σου κλωστή και να σε πλησιάζω, μέχρι που γέμισε τα ρουθούνια μου η γνωστή εκείνη μυρωδιά της σαπίλας ,απ τα παιδικά μου, που επισημαίνει τον κίνδυνο
Έσκυψε πάλι η αντοχή μου το κεφάλι
Μια φορά θα χαίρεσαι κι έναν καιρό θα τρέμεις
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι να μη γίνω «ποιητής»
Μην κλειστώ στο δωμάτιο κι αγναντεύω τη θάλασσα
Κι απολησμονήσω
Μην κλείσουν τα ράμματα στις φλέβες... Κατερίνα... ξαναγύρισα στα γραπτά σου , κύλισαν στο αίμα μου πριν πολλά... πάρα πολλά χρόνια... με τρόμαξαν, με στοίχειωσαν πολλές φορές...
Σε σκέφτομαι συχνά... έρχονται φράσεις σου στο στόμα μου και αισθάνομαι το αίμα ζεστό στη φλέβα στο λαιμό μου.
Είναι γιατί γέμισε η ζωή απώλειες... είναι τόσο μεγάλα τα γκέμια πίσω απ’ αυτούς που αγαπήσαμε. Μου λείπει ο τόπος μου... τα σημεία που έμαθα ν’ αναφέρομαι είναι μακριά...
Είναι και το δάκρυ... θέλει να βαφτίσει τη ζωή μου, θολώνει το κοίταγμα... να πάρει ο χρόνος ένα μαντήλι να στεγνώσει το δάκρυ... να δούμε όσα έχουμε, όσα αγαπάμε, όσα μας αγαπούν...
Σ।Μ
Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε।
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
