Ας επιχειρήσουμε να το δούμε λίγο πιο ...σοβαρά...
Δύσκολος,ο ορισμός της τέχνης , γιατί η έννοια καλύπτει ποικίλους τομείς, της ανθρώπινης δράσης. Δανειζόμαι ωστόσο, την άποψη του Κ.Βάρναλη πως η τέχνη ,είναι ανθρώπινο, κοινωνικό δημιούργημα με σκοπούς και δράση, σε μια ακατάπαυστη εξελισσόμενη τεχνική και δέχεται κρίση αξίας ,ανάλογα μ’ ένα ορισμένο κάθε τόσο ιδανικό του ωραίου, που αλλάζει κατά τους καιρούς και τους τόπους…
Η τέχνη, γεννήθηκε από την βασική ανάγκη του ανθρώπου, να εκφραστεί από τα πρώτα ακόμα στάδια του πολιτισμού του, προσπαθώντας έτσι να ερμηνεύσει τα θρησκευτικά, κοινωνικά, οικονομικά, ηθικό-πολιτικά αλλά και τα αισθητικά ερεθίσματα που δεχόταν. Εχει εναν περιορισμο ,απευθύνεται σε ελεύθερους ανθρώπους, αλλά ειναι απΊστευτα δυσκολο να τους διακρηνει κανεις .Δεν την ερμηνεύει κανένα μανιφέστο ,ούτε πολιτικό, ούτε καλλιτεχνικό,το μάρκετινγκ, οι πλειστηριασμοι και οι τιμές ,είναι ξένα σώματα.
Tο σπήλαιο του Λασκό δεν ήταν γκαλερί .. Oι καλλιτέχνες συχνά δε γνωρίζουν αν αυτό που έκαναν , είναι καλό ή κακό. Συνήθως,δεν αντιλαμβανόμαστε αν πρωτοπορούμαι η οχι.Για την πρωτοπορία των καλλιτεχνών,σίγουροι είναι αυτοί που τους ακολουθούν.. «Όταν ξύσεις ένα αληθινό έργο τέχνης θα τρέξει λίγο αίμα» δεν απομυθοποιείται η τέχνη...Πολλοί μιμούνται τους καλλιτέχνες και πολλά πράγματα μιμούνται την τέχνη.
Καλλιεργεί με τον τρόπο αυτό,την ανθρώπινη αισθητική, το καλό γούστο, εφόσον το δημιούργημα του αποτελεί έκφραση της ομορφιάς και της αρμονίας. Γαληνεύει την ψυχή του, ξεκουράζει το πνεύμα, βοηθά στην συναισθηματική εκτόνωση, τόσο του καλλιτέχνη, όσο και του κοινού.Αισθητοποιεί τον άνθρωπο, οδηγεί στην πνευματική του ανάταση, περιορίζοντας τα ζωώδη ένστικτα και τις υλιστικές του τάσεις.
Η τέχνη δημιουργείται από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Αντλεί θέματα από το περιβάλλον , από δυνατά αισθήματα, και ιδέες, καταστάσεις ,από σημαντικά, αλλά και ασήμαντα της καθημερινής μας ζωής.
Η τεχνοτροπία, το θεματολόγιο, η μορφή, τα υλικά αλλάζουν από εποχή σε εποχή, από λαό σε λαό και προσαρμόζονται στις δυνατότητες, στην προβληματική και στις προοπτικές του εκάστοτε πολιτισμού.
Ο στόχος όμως και το μήνυμα είναι πάντα ο ίδιος ο άνθρωπος.Η τέχνη δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μια κοινωνική λειτουργία.
Το δόγμα, η τέχνη για την τέχνη, όταν εφαρμόζεται, αφαιρεί αυτή τη διάθεση και ακρωτηριάζει τον καλλιτέχνη.Δεν υπάρχει μήνυμα, ούτε επαφή με τον άνθρωπο, αλλά απλώς ένας μονήρης καλλιτέχνης και μια στείρα κατασκευή. Η τέχνη για την τέχνη είναι στις μέρες μας μια τόσο παράδοξη σκέψη, όσο και ο πλούτος για τον πλούτο, η επιστήμη για την επιστήμη κτλ.
Σ.Μ.
