''Εχθρός εις την πόλιν. Έλληνες στα όπλα''

''Εχθρός εις την πόλιν. Έλληνες στα όπλα''

Δες η ειρωνεία της κρίσης πού σε φέρνει 71 χρόνια αφότου χόρτασε το χώμα σου με αίμα για να ελευθερωθείς. Τότε που τα μεγάφωνα μιλούσαν για τον “εχθρό εις την πόλιν” και τους “Έλληνες εις τα όπλα”. Ο εχθρός σου σήμερα είναι ο “σωτήρας” σου και οι Έλληνες δεν έχουν όπλα, δεν έχουν λόγο, δεν έχουν πυγμή.

Το περίμενες;

Δε μου αρέσουν πια οι αναδρομές στο παρελθόν. Με θλίβουν. Βρίσκω μάταιο κάθε ταξίδι σε προηγούμενη δεκαετία που μοιάζει καλύτερη και πιο ελπιδοφόρα από την τωρινή.

Την ίδια ώρα βρίσκω μάταιο κάθε σχέδιο για το μέλλον, γιατί δεν υπάρχει Ευρωπαίος που να μη γελά... Μαζί σου και μαζί μου. Τα διεθνή ΜΜΕ μάς διαπόμπευαν για μέρες κάθε φορά που σηκωνόμασταν από τους καναπέδες και στηνόμασταν μπροστά στη Βουλή ζητώντας τη μεγάλη αλλαγή. Δεν πιστεύω όμως σε θαύματα. Δεν πιστεύω και σε Αυτούς. Τι κάνουμε μόνοι μας;

Η επομένη παρέλαση θα είναι πράγματι διαφορετική από κάθε άλλη φορά. Να είσαι βέβαιη. Δεν θα παρελάσουν τα περήφανα νιάτα σου, αλλά όλοι αυτοί οι μεταλλαγμένοι πολίτες από τα χημικά των τρομοκρατών, από τα “λιπάσματα” των μιλημένων τεχνοκρατών, όλων εκείνων που έριξαν το δηλητηριασμένο “τυράκι” και εμείς τσιμπήσαμε, γιατί ψάχναμε έναν νέο ουρανό να στεγάσει τα όνειρά μας. Θα παρελάσουν οι άνεργοι, οι έφεδροι, οι απολυμένοι, οι άποροι, οι άστεγοι. Οι μαθητές ενός άρρωστου εκπαιδευτικού συστήματος, οι δυνάμεις ενός στρατού σε εμμηνόπαυση, οι συνταξιούχοι των άδειων Ταμείων.

Εμένα, μου μυρίζει μπαρούτι...

Και ας μαθαίνουμε να ζούμε αλλιώς. Βουτηγμένοι στην αγανάκτηση, ξεχειλίζουμε από οργή, πνιγόμαστε από τα χρέη, και συνεχίζουμε σιωπηλοί τον κατήφορο της χρεοκοπίας. Ο αρχηγός σου, πατρίδα μου, διαπραγματεύεται τις αντοχές σου σε ένα ευρωπαϊκό θυσιαστήριο.

Μας ρώτησατε βρε πολιτικά κατακάθια ;Το πρόβλημά με αυτούς είναι ότι (δεν) είναι ρατσιστές। Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ, Κίνα, όλοι οι καλοί χωράνε στην

πολυεθνική οικονομία που ονειρεύονται. Αλλά δε γουστάρουν τους Έλληνες. Γι' αυτό και δεν τους ακούνε . Για την ακρίβεια δεν τους βλέπουν καν. Χιλιάδες να είναι μπροστά τους και να φωνάζουν ΟΧΙ, εκείνοι, σαν να φοράν παρωπίδες και να έχουν κλείσει τα αυτιά τους, συνεχίζουν την καταστροφική τους πολιτική – πάντα – με πρόγραμμα: Με πολλά ραντεβού, τηλεφωνικές συνομιλίες, τηλεδιασκέψεις, σκέψεις...σκέψεις...σκέψεις... για “κούρεμα”, μέτρα, φόρους, μυστικές συμπαιγνίες σε βάρος σου! Στη συνέχεια επισκέπτονται τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (αυτό το απολειφάδι που απογοήτευσε και την καημένη την Ακρίτα )για να λάβουν το συγχωροχάρτι... Λες και όποιος μπαίνει στο Προεδρικό, παίρνει άφεση αμαρτιών। Βγαίνει από την πόρτα χαμογελαστός και επικίνδυνα ήρεμος να κάνει γενικόλογες δηλώσεις।...

Ίσως φταίει τελικά που σε μια Ενωμένη Ευρώπη δεν υπάρχουν, όπως τότε, τα αντίστοιχα σύνορα. Έτσι μπόρεσαν και μπήκαν ελεύθερα στα υπουργεία μας, στην τσέπη και στο μυαλό μας. Ίσως για αυτό δεν πιάνουν τα ΟΧΙ μας, όσο κι αν φωνάξουμε...

ΟΧΙ στην Κυβέρνηση της Παράνοιας.
ΟΧΙ στην Πολιτική του Ξεπουλήματος.
ΟΧΙ στην Κυριαρχία της Κουκούλας.
ΟΧΙ στην Παιδεία της Κρίσης.
ΟΧΙ στη Στέρηση των Δικαιωμάτων μας.
ΟΧΙ στο Βιασμό της Ζωής μας.

Είναι τόσα πολλά και δεν φτάνουν (;)... Κάποτε, ένα μόνο ΟΧΙ άλλαξε την ιστορία.

Αναρωτιέμαι τί συμβαίνει πραγματικά. Αν εμείς χάσαμε τη δύναμή μας, ή αν είμαστε τόσο ασήμαντοι που τα μεγάλα συμφέροντα μάς έχουν ισοπεδώσει.

Δε θέλω να πιστέψω τίποτα από αυτά.

Ξέρω πως σύντομα θα ξυπνήσουμε από αυτόν τον εφιάλτη και θα βγούμε από αυτήν την κατάθλιψη. Σίγουρα, όμως, δε θα είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, ούτε κι εσύ η ίδια χώρα.

Λίγο έμεινε να ξημερώσει...

Με εκτίμηση,

Εμείς, οι πολλοί.

Λυκαυγές

Μέσα στης σιωπής μου το θαλάμη στην νύχτα που με έκρυψε απ τον κόσμο ,σε καλώ μα… στα τυφλά με λέξεις ..κεριά …μη σε ξεπεράσω ,μη σε χάσω …. δεν σε βρίσκω στα κρύα σεντόνια μου .
Αφήνω τον πόνο να κλαίει σιωπηλά στο μαξιλάρι
Παίρνω το ρίσκο να βγω, απ την τροχιά του μαύρου κύκλο που περπάτησα με βαριά βήματα μήνες πολλούς . Στου βυθού μου το γαλάζιο θέλω να ταξιδέψω…

Λυκαυγές…. Λάμπουν τα γιασεμιά που σκαρφαλώνουν να φτάσουν το ανοιχτό παράθυρο στην καμάρα μου και σπρώχνουν στα ρουθούνια μου την μέθη τους .
Σκύβω να αγγίξω την άσπρη ομορφιά και με βρίσκω στο βάθος της αυλής , κουλουριασμένη πίσω απ τα λυγκουστρα .
Αλμύρα η υγρασία της αυγής ,νοτίζει την άσπρη βατίστα ,αλλά δεν σαλεύω.
Οι πατούσες μου νοιώθουν τα κύματα που σπάνε στον κόρφο της γης κάτω από την ζεστή πέτρα .βουλιάζω στο απύθμενο .
Χάνομαι μες στον κοσμικό παλμό της .
Φτερουγίζει στο στήθος μου μια κραυγή ,δεν μπορώ να την καταπιώ ,με πλημμυρίζει θα με πνίξει .
Βάζω τις χούφτες να μην ακουστεί και νοιώθω το φτεροκόπημα της . Την κλείνω προσεκτικά μέσα στα χέρια μου ,Φέγγει η σάρκα σαν μαργαριτάρι, άσπιλο φως …
Μια κραυγή απαλή που ζουζουνίζει μέσα στις χούφτες μου ,ουλτραμαρίνη … μια μπλε πεταλούδα , ακουμπώ το μάγουλο μου και την ακούω .Σαν νάνε άυλα τα δάχτυλα αφήνουν να περάσει το φτερούγισμα να μου χαϊδέψει το πρόσωπο .πόσο το ξέρω αυτό το χάδι ,πόσο το αγαπώ ,πόσο μου λείπει ….
Σ΄ ακούω ,σε νοιώθω ,μα δεν μπορώ να σε δω ….
Πρέπει να ανοίξω τις χούφτες να πετάξεις να χαθείς ,σε γέννησα δεν είσαι πια δική μου γαλάζια πεταλούδα . Θα είμαι εδώ ,να ποτίζει η αλμύρα την άσπρη βατίστα ,να έρχεσαι όταν μπορείς
Tα όνειρα είναι ψέματα γι αυτό και δεν πεθαίνουν
Είναι τόσες πολλές οι πεταλούδες μέσα μου ... Είναι ιδέες, όνειρα, ελπίδες, σκέψεις, πράξεις, ελευθερία, αγάπη, έρωτας! οι αλήθειες μου στο …πουθενά ,στο παντού στο ποτέ και στο πάντα …
Σ.Μ.