σου ζητω

Που σε βρηκα

Σου έγραψα και περασαν μήνες μέχρι να με διαβάσεις κι άλλοι τόσοι ν' απαντήσεις, αιώνας έμοιαζε ,είχε όμως τη γοητεία του. Αυτοσαρκάστηκες, δάκρυσες, χαμογέλασες,(με) ονειρεύτηκες ( σε) ονειρεύτηκα εκεί στις κίτρινες σελίδες ….. Που σε βρηκα!!!! Μάτια με μάτια, πότε σε είδα? 'Οχι από πριν... Πριν σε είχα ονειρευτεί κι εσύ εμένα. Είχα μεθύσει με τα λογια σου και την τρελή σου δίψα ν’ αγαπήσεις Συναντηθήκαμε και όλα έγιναν μαγικά ,μια καταιγίδα απο συναισθήματα 'Άλλοτε ερωτευτήκαμε παράφορα, πετάξαμε πάνω από τα όρια ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας. 'Άλλοτε είπαμε ανείπωτα, κλάψαμε ,τρυπήσαμε με την λόγχη ο ένας τον άλλον. Μετά? Τι έγινε μετά ,δεν πρόλαβα να καταλάβω. Έφυγες βιαστικά ,παίρνοντας πίσω τα σ΄ αγαπώ ,τους όρκους ,τα όνειρα…. τα δικα σου, τα δικά μου δεν άφησες τίποτε . Ούτε είχα προλάβει να τα στεγνώσω, υγρά ακόμη απ΄ τα φιλιά και τα δάκρυα . τα τύλιξες σ ένα σκοτεινό φόβο και έφυγες Σε είδα στις κίτρινες σελίδες... Με είδες κι εσύ… 'Ενα κατεβατό μεγάλα λόγια εσυ και το ποίημά μου ατελείωτο... Κούρδισες τις χορδές μου πάλι , ήθελα να σε βρω ,χωρίς να μας κυνηγάει ο χρόνος. Αγαπηθήκαμε ή όχι? Ένας μεγάλος κρυφός έρωτάς που ήθελες να φωνάξεις στους δρόμους και τις ταβέρνες και τον έκανες σιωπή, ντροπή, πόνο Πότε πότε με θυμάσαι, δυο λέξεις πότε πότε , όχι πολλά πολλά να μην παρασυρθείς , να μην φανερωθείς,μην σου ξεφυγει και πεις, <<σ΄αγάπησα χωρίς επιστροφή ,δεν εβαλα σημάδια να γυρίσω>> Να ξανάρθεις...στην άλλη ζωη ….. να ξανάρθεις εγω δεν εχω επιστροφή ,μονόδρομος τα μάτια σου για μένα, οι άλλοι δρόμοι έχουνε χαθεί......
Σ.Μ

Στης ερημιάς την γειτονιά με φιλήδονα τίποτε σκορπίζεσαι ...

Λάτρευα τις ευαίσθητες στιγμές σου, αυτές που σε δέσμες πρισματικού φωτός

και ανάμεσα σε όχθες με κούτσουρα ξεβγαλμένα από την θάλασσα ,
ταξίδευαν σαν παιδιά φοβισμένα …..
Τις λάτρευα περισσότερο όταν άγγιζαν τα όρια τους ,
όταν δεν τις χωρούσε ο χρόνος και πλημμύριζαν τα μάτια σου αρμύρα .............
Σ αγαπούσα γι αυτές ,τις αυθεντικές , τις αποδεχόμουν
ως ιέρειες του αταχτοποίητου μέσα σου ,
έμοιαζαν με τα άγριο κύμα που πάλευα μέσα στο δικό μου ασυμβίβαστο.
Δεν κατάλαβα που σ έχασα ,δεν ήταν που δεν είχα λόγια ,
Δεν είναι αυτά που είπες,είναι ο τρόπος που φοβάσαι
και βουλιάζεις στη σιωπή ,δεν τολμάς να το ξεπεράσεις
να σπάσεις την κλωστή που δένει τους φόβους γύρο απ΄ τον λαιμό σου
Έχεις τα μάτια σφαλιστά κι αφήνεις του ονείρου την ανάσα παγωμένη
Το ξέρω, μην το πεις , βλέπεις το κακό στα όνειρά σου.
Ακου με , μπορείς ν' ανοίξεις τα φτερά σου , θα 'μαι πάντα εκεί
Στης νύχτας τη σιωπή ένα κενό στο στήθος σου ματώνει,
μια βόλτα στην οδό της λησμονιάς ,
αγάπες τις στιγμής , ονόματα κλεμμένα
Στης ερημιάς την γειτονιά με φιλήδονα τίποτε σκορπίζεσαι
Σ.Μ

Μέσα στη δίψα είναι όλο το νερό

έχεις σταυρώσει τον καιρό με της σιωπής σου τα καρφιά
κριμένος από κόσμους αληθινούς που δεν αντέχεις κρύφτηκες στην τρύπα κροταλία και πώς να επιστρέψεις, θέλεις να ζήσεις με δικούς σου όρους μα δεν τολμάς πως μ' αγαπάς να μην μου πεις δεν θέλω και δεν πρέπει, στα όνειρά σου κραταμε και φτάνει είμαι παιδί της μοναξιάς όπως κι εσύ . κράτα τα λόγια μυστικά μόνο στα μάτια κοίταμε κοίταμε μόνο φτάνει ζήσαμε κι άλλοτε μαζί σε προηγούμενη ζωή Γύρισες πίσω πόλεμος, έγινα αμαρτία Πόσα σου ζητάω και πόσα σου χρωστάω Τα όνειρα έγιναν θολά, θολός κι ο κόσμος γύρω όνειρο και λέξεις μαγεμένος πυρετός Τώρα μπορώ να σ αγαπήσω πιο πολύ Ακόμα πιο πολύ δεν θα αφήσω ψέματα πια να μου πεις Μέσα στη δίψα είναι όλο το νερό Σ.Μ

τα λόγια που κλείδωσα

Κάτι στιγμές που αδειάζει η ψυχή

έρχονται τα λόγια που κλείδωσα
Θέλουν να σε βρουν .Να σου παραδοθούν
Ακόμα προσπαθώ….
τις σκουριασμένες προσμονές μου να παλέψω
Γιατί άφησες πίσω σου εκείνον τον καιρό ;
εκείνον που με έμαθες να σ΄αγαπώ
Και δεν τελειώνουν τα "πώς" και τα "γιατί"
αυτές τις ώρες…
Θέλουν να σε βρουν .Να σου παραδοθούν
Σ.Μ

΄ αντικλείδια

Παγώνει μες στο στήθος η φωνή
ειπωμένα όλα από καιρό
δεν άλλαξε τίποτε,
θα το ξέραμε κι εσύ κι εγώ
κραταω πάντα φυλαγμένα
τ΄ αντικλείδια που δεν τόλμησες να πάρεις
κι ένα τετράφυλλο δάκρυ μαζί
Του εαυτού μου ένα κομμάτι
μέσα στην τσέπη σου,
αν ψάξεις θα το βρεις,
ένα αλάνι που δεν λέει να γυρίσει
Κι όλα εκείνα τα ειπωμένα
δε λένε να σωπάσουν,
ήταν να σβήσει η φωτιά
μα σκάλισες την στάχτη
Ανάστησέ την αν μπορείς
η μην ξαναγυρίζεις.
Άμυαλη σαν την πεταλούδα
στο φως σου έρχομαι
κι ας είναι να με κάψει
ξανάρχομαι κι ας ξέρω
πως τιποτε δε θ΄ αλλάξει.
Σ.Μ

Tα όνειρα του χτες

Κάποτε μου είχες πει

Η αγάπη ταξιδεύει μέσα στα σύννεφα

Περιμένω νάρθει μια βροχή

Να μ αγγίξει η αγάπη που ταξίδεψε

Αγκαλιά με ένα ψέμα κι ένα άλλο,

κάνω πάντα τα ίδια λάθη.

Αγνωστοι τροχοί με φόρα, άγνωστοι γυμνο.ί

Κάτω απ' τα σεντόνια ίσκιοι άγνωστοι,

άγνωστοι και λυπημένοι πάντα κι όλο ΄΄λείπω΄΄

Δεν είναι η σκιά που περιμένω

και ονειρεύομαι τα όνειρα του χτες.

Οσα κι αν παίρνω στα ίδια μένω

και ονειρεύομαι τα όνειρα του χτες.

Την ύστατη στιγμή σε μια πορεία

που διακόπτει τη ροή γυρεύω εσένα...

Τρελαίνομαι τις νύχτες που αγγίζω τα όνειρά μου

και τρέχω να προλάβω τη ¨΄σκιά μου΄’

άλλη μιά απόδραση κι άλλη μιά και άλλη μιά.

Βουβά κύματα, βουβά παραληρήματα

πλαγιάζω με όνειρα αυθαίρετα αλλα κι ι αδιαίρετα

Σ.Μ.

Η νύχτα δείχνει την πληγή

αλεπότρυπα

Φεύγει η χαρά στα ψηλά κατάχαμα ο θυμόσς
Γυρεύει μια αλεπότρυπα να τρέξει στις στοές της
εκεί να αφανιστεί
έχει αποκάμει ο Θεός και πια δεν ασχολείτε
ανέλαβε ο διάβολος κι άναψε φωτιά
βογκίζει μες τα κύτταρα ο κοσμικός παλμός
στη φωτιά παραδομένος
ότι ξεθώριαζε στην μνήμη πήρε χρώμα
κι όσα δεν είχαν ειπωθεί δεν τά΄χαμε πεθάνει
ήρθαν να βρουν τα δίκια τους
γέρνει η σιτοκαλαμιά γέρνει κι όλο λυγάει
και να σταθεί στα πόδια της γυρεύει κόντρα
γυροφέρνει την πληγή ένας πόνος παράφωνος
διπλά κλειδώνει το γέλιο και το δάκρυ
Σ.Μ.

Εκείνο που είναι Α δύνατον

Εκείνο που είναι Α δύνατον

Που ορθώνετε μπροστά μου

Εκείνο που σταύρωσε τα χέρια

καταμεσής στο δωμάτιο

Που βγάζει κραυγές τρομαγμένο

Με χείλη σκασμένα

Που σκαλώνει στο μυαλό

και κουρνιάζει στις γωνίες του

πεισματάρικα γυρεύοντας ουρανό

Να καταλαγιάσει ο πυρετός του

Να σταματήσει τ αναφιλητά

που τρυπάν το μυαλό μου

Ας γίνει κλάμα σιγανό

να το πάρω αγκαλιά

Στου κόσμου τον κόρφο

την ενοχή του να μοιράσω

να το βγάλω στο φως

εκείνο που δε γίνεται

να γλυκάνει ,να σβήσει

Μια θάλασσα περπάτησα

να βρω απαντήσεις

κι όλες ήταν μια….

πριν να την πει η φωνή μου,

μια παράκληση σ ένα αστέρι

Ας ήταν η έλλειψη σώμα

να την σπρώξω απ' το παράθυρο

Να τσακιστεί χίλια κομμάτια

εκείνο που ορθώνετε μπροστά μου

εκείνο που είναι Α δύνατον

Σ.Μ.

ηταν τα ματια

Μάτια γεμάτα δίψα
ν΄ακολουθούν τα χείλη που έφτιαχναν ψέματα
Σκιές σκοτεινές χωρίς ψυχή μόνο σκιές
Τόσο σκοτάδια ,σκιές χόρευαν ξετρελαμένες
Άγγελοι χωροφύλακες κάτω απ τα βλέφαρα
μην βγει η αλήθεια σου
Πίσω απ την ψεύτικη χαρά όλα δικά σου και τίποτε
μετρά αιώνες η μοναξιά μες τα κρυμμένα μυστικά σου
Δανεικές αγάπες κι έναντι ,στη μέση πάντα ,ποτέ απέναντι.
δαιμονισμένος κουβαλάς του κόσμου τους χειμώνες
Βουτιά μες στις λάσπες, σε βρώμικα νερά
και έμενε σπίθα ,ποτέ φλόγα ,ούτε στάχτη
Μόνος για ύπνο τελικά.
Σκορπάς τον εαυτό σου σε πράγματα μικρά
κι έμεινε στα μάτια η πληγή και η σιωπή που με ματώνει,
κλωστή που δένει τους φόβους γύρο απ΄ τον λαιμό σου
Δεν τολμάς να την σπάσεις
Αφήνεις τα΄ όνειρο στο άφωτο λαγούμι μ΄ ανάσα παγωμένη
Οταν μυρίζεις αλκοόλ φτύνεις τις ήττες με ψεύτικες κορδέλες στολισμένες
Οταν σου λείπω μου μιλάς ,το νοιώθω ,όμως μακριά μου επιμένεις
γιατί βαδίζω ως τα αστέρια με φτερά και με μαχαίρια και με αλήτικη καρδία
εσύ σκύβεις το κεφάλι μισή ζωή μισή χαρά ποτε απεναντι
Σ.Μ.

Οίνος παμπόνηρος

Της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός,

αγριεμένα κύματα πάθη ζωντανά

γαλάζια απέραντη Οίνος παμπόνηρος

Ασημένιο μονοπάτι της σελήνης το χάδι ,

μ΄ οδηγεί σχοινοβάτη στ΄ απέραντο

Παιχνίδια τα μάτια

χάραζε το φεγγάρι τη μορφή του ενός

και λέω κουβέντες που υπήρξαν μα έχασα.

Απλωμένο το χέρι να βρω το δικό σου,

σαν μονάχο παιδί που δεν έχει αδέρφια.

Όνειρα παιχνίδια κουρδισμένα.

Ακούω στιγμές να τελειώνουνε,

παραλίες να αδειάζουνε

κρύβω αλήθειες πικρές που μου έμαθα.

Φτάνει ένας ήχος να γίνει μορφή ,

φωνές να χαράζουν

το δρόμο που ήθελα να κάνω και ξέχασα.

Εκείνον που πήραμε μαζί τότε που έμοιαζε

σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μας

Που χορεύαμε πάνω σε ψηλοτάκουνα

Σκηνοθέτης prima vista ο έρωτας

Πάμε ξανά στο θαύμα όπως μια φορά

κι ας μας άφησε η αγάπη στα μισά

Και στην ψυχή μου όλο βρέχει.

Δεν πρόλαβα μια τελευταία αγκαλιά.

άδειος δρόμος μοναχός σαν πόνος,

κάθε πρωί με την πλάτη στον τοίχο

Στης ζωής το μισό χάθηκα ,

σε δάσος σκοτεινό σ' έρημο βουνό

Σαν αντικατοπτρισμός σκόνη και καπνός

τα τακτοποίησες, τα μονόγραψες,

Τα σφράγισες σε φακέλους λευκούς

τίποτα στα χέρια μου.

Χάνονται ξανά της ψυχής τα όρια.

Το όμορφο δεν κρατά πολύ

Όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή .

Φτωχού πλανήτη κραδασμοί σκίζουν τη στιγμή

λιώνει, τ' όνειρο που είδαμε ζωή μου αγκαλιά

θέση δεν έχε η ψυχή πουθενά

δύσκολη γραφή η ζωή ,

όλο σβήνεται,

ότι διαβάστηκε με την αφή

χαραξε την ψυχη

δεν θα μ αφήσει

Σ.Μ

Το όνειρο θέλει να δραπετεύσει

κράτησα μνήμες που με φέρανε κοντά σου..

Κάτι απ΄τα ρούχα της ψυχής μου τα σκισμένα

Αποκομμένες διάφανες ευχές.

Άσε τα χρώματα να κάνουνε γιορτή

Μη τα κρατάς σφιχτά στην χούφτα σου

Το όνειρο θέλει να δραπετεύσει

Δεν ζωγραφίζονται από ψηλά τα όνειρα

Σ.Μ.

αέναός ο κύκλος σου

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί ,

ν ακούσεις της σιωπής μου τις κραυγές

Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί κι ένιωσα λειψή μ' όσα έχω κρατήσει . Ταγκιάζουνε τα απίστευτα που γνώρισα τα τελευταία δυο χρόνια , δεν έχω προοπτική...... δεν ξέρω να συνεχίσω , κινούμενη άμμος με καταπίνει Με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ χαμένη μέσα σ' ό,τι έχω κερδίσει. Θα 'θελα να 'σουνα εδώ Είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη ... Το μονό παράθυρο που άντεξε σ΄ολους τους καιρούς ΕΣΥ … Και δω απ' τον τόπο που έζησα τη φυγή, ρίχνω αλάτι στη βαθιά μου πληγή Μ΄ενα στίχο δανεικό ..... δεν έχω προοπτική Δυο ολόκληρα μισά είμαι , βάρυνε τ' άθλιο σκουπίδι, που κουβαλώ αιώνες, από περασμένες ζωές Κοιτώ αυτά που δεν καταλαβαίνω κι ούτε που ξέρω τι και πώς, Χάνω το βήμα χωρίς ρυθμό καταμεσής του δρόμου. Να περιμένω τις πρώτες βοήθειες των ονείρων. Διψούν για σένα της καρδιάς μου όλοι οι χτύποι Στο κατέβασμα του ύπνου, σε περιμένω, ξέρω πως είσαι ακόμα εδώ, τα βράδια αφήνεις τα φεγγάρια και έρχεσαι , ξέρω πως είσαι ακόμα εδώ. Παράλληλες ευθείες που τις ενώνει μια σιωπή., κι αν η αλήθεια δε με συγχωρεί… Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυάγιο..... Το φως στον κόσμο σου νικάς το φέρνεις στο σκοτάδι που με πρυτανεύει Ήρθε το κάποτε νωρίς… βρήκες τον τόπο που σου ταιριάζει . Κάνε το σινιάλο να σε βρει η ψυχή μου , Σ.Μ.

Η κυρά στα σύννεφα

Να'μαι πάλι... να ψάχνω εαυτό... μετράω τους χτύπους του ρολογιού, όχι της καρδιάς... υπάρχει κάτι... κάτι που δεν μπορώ να δω καθαρά.
Γιατί το σκέφτεσαι? μια όμορφη διαδρομή, με ανοιχτό παράθυρο και μουσική, ένα χοντρό πουλόβερ να τυλιχτω το βραδυ, καπνός και αναπτήρας... και όλα τα απαραίτητα στο πορτ-μπαγκάζ... μαγική Χαλκιδική!
Να τα μας! δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα σε μένα... τελειώνει η βενζίνη, αλλά ... το πρωί βλέπουμε, τώρα το μόνο που χρειάζομαι είναι μια αμμουδιά...

Ήρθα! αγκάλιασέ με, χάϊδεψέ με, κράτα με... κράτα με να μη νοιάζομαι να μπω στα όνειρά μου να βρω την τελική ευθεία...
αφήνομαι... να με πάει μακριά, να με τυλίξει, να φτάσει τ' αλάτι στην ψυχή... αδειάζει από σκέψεις το μυαλό... κλείσαν κείνα τ' ασκέπαστα πηγάδια που με τρομάζουν... γεμίζει φως η φαντασία, σωπαίνει ο ήχος του κουβά... τι όμορφα!

Ανοίγω τα μάτια... και την βλέπω... μέσα στα σύννεφα, να γέρνει με χάρη πάνω σ' ένα δέντρο και να της μπλέκει ο αγέρας τα μαλλιά... Πού σ' έχω ξαναδεί κυρά μου? Από πού σε κουβαλάω?

Να προλάβω ν' ανάψω μια φωτιά στ' απομεινάρια της μέρας... να βρω κι εκείνα τα παλιά μποτάκια... να μη γεμίσουν άμμο τα σταράκια μου - δεν το αντέχω... Ανοίγω το πορτ-μπαγκάζ -να βρω τα απαραίτητα... α! εδώ ήσουν λοιπόν, πραγματικά σε κουβαλούσα... από την ημέρα που σ' έφερε ο Βλαδίμηρος και δεν σε πρόσεξα... κι εσύ περίμενες εδώ υπομονετικά να σ' αναγνωρίσω... έλα κυρά μου, έλα δω δίπλα μου, κοντά στη φωτιά...

Έστησα το -ξεχασμένο- θαλασσόξυλο απέναντί μου... να χορεύουν οι φλόγες κι εγώ να το κοιτάζω απ' ανάμεσά τους... πόσο καιρό αλήθεια σ' αγκάλιαζε η θάλασσα? πόσο αλάτι έχει στεγνώσει στην ψυχή σου? κι από πού ν' αρχίσω? αύριο κυρά μου... το μικρό μου σκαρπέλο θα χαράξει την πορεία... ανάμεσα στο κορμί σου και τον κορμό που σε κρατάει...
Ξύπνησέ με στο πρώτο φως... για να σε λευτερώσω!!!
Σ.Μ.

Ωδή ….. για ένα...............λιοντάρι :)

Σε κάποια μονοπάτια του μυαλού μου
τριγυρνάς βαρύς ,συννεφιασμένος.
Όπως σε είδα του Μάη μια βραδιά να φεύγεις,
με βήματα βαριά, χωρίς να είσαι σίγουρος
ούτε γιατί έφυγες ούτε γιατί δεν έμεινες.
Παιδί χαμένο κυνηγάς τον εαυτό σου.
Σ ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι,
δεν ξεχωρίζει η αλήθεια απ το ψέμα σου.
Δάκρυα ντροπής συλλαβίζουν,
ότι αγάπησες ότι σ αγάπησε
Σκουριασμένες χειροπέδες , φυλακίζουν
τις χαρές που γεύτηκες
κι ότι τη ζωή σου με χρώμα σημαδεύει.
Θλιμμένος πάντα στης μοναξιάς σου τα σεργιάνια .
Ούτε αναμνήσεις δε σου κάνουν συντρόφια
γιατί δεν έδωσες, ζήτησες μόνο απ την ζωή,
ότι πήρες δεν το αγάπησες.
Και σου λιμάρουν το σκοινί
αμφιβολίες και το ψέμα που τυλίγεσαι.
Σ.Μ.

Στου κόσμου το μπαλκόνι

Ηθελα λίγο φως στην κάμαρά
μου από παιδί τις νύχτες,
να φέγγει , να βλέπω
του μυαλού μου τα΄ αγριμάκι
να κάνει σώμα έξω από μένα.
Όταν πλαγιάζω στο κρεβάτι,
κάτω απ το σκεπάσμα ,
ανοίγω μια πόρτα
και την αφήνω ανοιχτή ,
να΄χει το ελεύθερο
την γη να περιπατάει.
Στου κόσμου το μπαλκόνι
από την τρελά μου
και την καρδία μου
που μπατάρισε να βγει.
Φυσάω στο στόμα του
την πιο ακριβή μου ελπίδα
στον κόρφο της γης
να την παραδώσει
Σ.Μ.

αληθειες

Ταξίδεψε η καρδία στα πιο μεγαλα

Ότι χρωστούσα στους καιρούς

ότι έζησα ως την σταλιά

έχω πληρώσει

Κι αν στάθηκε σε ψέμα

το κορμί

ταξιδεμένη η καρδιά

στα πιο μεγάλα

Άνοιξα μόνη μου πληγές

κι όταν το δρόμο έχασα

και στράβωσε η ευθεία

ξεδίψασα ένα χαλάλι

Οποίος στον έρωτα χρωστά

παλιό καράβι ναυαγός,

σκουριάζει

Όσο η αγάπη με πονά

τόσο θα τη γνωρίζω

Παλιά τέχνη και σκοτεινή

του έρωτα ο καημός

Χάνουν τα πόδια το γκρεμό

στα σύννεφα η ψυχή

ότι αγάπησα χαλί με πάει μακριά

δάκρια που ξόδεψα

σε λύπες και χαρές

στιγμές που προσπεράσανε

αφήσανε

Στην άμμο αποτυπώματα

σημάδια στο νερό

και ψίθυρους ανέμου

οι έρωτες δεν χάνονται

ποτέ αληθινά

στον ουρανό η λάβα τους

πολύ ψηλά ανεβαίνει

σκόνη απ τα αστέρια

χύνονται

και λούζουν την σελήνη

μέσα στης πόλης τη σιωπή

στην ερημιά της μέσα

γυμνές αλήθειες

στις γωνιές

αγάπες χθεσινές

τίποτε δεν κερδίζετε

χωρίς ανατροπές

Σ.Μ.

στου μυαλου τα βαθη

στου μυαλου τα βαθη ,
οι πιο παλιες ουτοπιες ,
τα ολοκαινουργια λαθη

σκουριαζμενη πολη

σκουριαζμενη πολη
δενδρα αρρωστηνενα
δρομοι που αλλαξαν
μονο κατι γαλανο
κατι που κραταει
χρονια παιδικα
φτανει να γυριζει
πισω η καρδια

Μετέωρη ευχή

Άφησα πίσω την παγωνιά του οριστικού.

Χέρι χέρι με τον τρόμο του αοράτου,

Δεν κάνω κονέ με τα΄ αγιάσματα

λέκιασε το βλέμμα

του κόσμου όλου το αίμα

μια σταγόνα του κι εγώ.

Να βρω το λακουβάκι του λαιμού σου

ζέστη να με κρατήσει

η ανάσα που περναει για το στήθος σου.

Χρόνια σε έψαχνα στους χάρτες μου

καπνός και πυρετός

στο γυάλινο το κύμα τα όνομα σου,

τραγούδι αλμυρό

μετέωρη ευχή.

Στην νύχτα κρεμασμένο

κάπου μακριά

αναβοσβήνει το σινιάλο σου.

Σ.Μ.