αυτό που ζούμε......

αυτό που ζούμε είναι μια καινούρια αυτιστική πραγματικότητα Κοιτα να δεις τι μου συμβαίνει …Πετάχτηκα από τον ύπνο τρομαγμένη. Ανοιγόκλεισα τα μάτια, ανακάθησα στο κρεβάτι & τεντώθηκα… Χασμουριέμαι, μου λείπει αέρας… Γι...ατί δεν βλέπω καθαρά; Σκύβω να ανάψω το φως. Δεν μπορώ! Το χέρι μου κουτουλάει σε κάτι ελαστικό, μαλακό, εύπλαστο, κρύο… Τι συμβαίνει; αναρωτιέμαι. Προσπαθώ να σηκωθώ και αντ’ αυτού αιωρούμαι… Είμαι μέσα σ’ένα κουκούλι δεν το λες, περίβλημα ίσως και να ταιριάζει… Σα μια σαπουνόφουσκα είναι… Αλλά δε σπάει. Είμαι μέσα…Ποιος μου κάνει πλάκα έχω και δουλειές να κάνω. Προσπαθώ να το σκίσω, μάταιο. Αν και δείχνει τόσο εύθραστο και λεπτό, οι αντοχές του είναι τεράστιες. Εντάξει λοιπόν, αφού δεν μπορώ να βγω πρέπει να ζήσω με το ρημάδι. Ανακαλύπτω τρόπους να κινούμαι, να κάνω το ιδιότυπο σκάφος μου να προχωράει στον χώρο. Σαν τα χάμστερ στον τροχό κινώ χέρια και πόδια και εν τέλει καταφέρνω να το κουμαντάρω. Χα! Σιγά μη δεν τα κατάφερνα…Το κουκούλι μου αλλάζει μορφή, άλλες φορές είναι στρογγυλό και άλλες έχει το σχήμα του σώματός μου. Μου επιτρέπει να αγγίζω, να σηκώνω, να αλληλεπιδρώ με το περιβάλλον μου. Αλλά δε νιώθω, δε νιώθω… Κάνω, ενεργώ, πιάνω, αλλά…Βγαίνω έξω από το σπίτι… Μπορώ να περπατάω πια ή να αιωρούμαι, κατά το δοκούν… Μπορώ να στέκομαι ακίνητη ή να τρέχω… Σιγά σιγά το κουκούλι μου γίνεται ένα με το κορμί μου, κομμάτι της σάρκας μου, πάλλεται μαζί μου, αλλάζει χρώματα και σχήματα.Δεν μπορώ να το συνηθίσω, αυτό με συνηθίζει μάλλον. Ακόμα με παραξενεύει το γεγονός ότι δε νιώθω τίποτα. Γύρω μου όλοι περπατάνε, κυλάνε, αιωρούνται μές τα κουκούλια τους, προσηλωμένοι, απορροφημένοι.Η σιωπή είναι δυσβάσταχτη. Κανένας δε μιλάει, τίποτα δεν ακούγεται. Ακόμα και ο θόρυβος των αυτοκινήτων, του περαστικού τραμ και της βουής του κόσμου θα με έκανε να νιώθω καλύτερα από αυτή την πηχτή σιωπή που με τυλίγει νύχτα…Βάζω τις φωνές… Ουρλιάζω υστερικά… Δεν ακούγεται τίποτα… Το κουκούλι απορροφά τους ήχους σα σφουγγάρι… Δεν μπορώ να ακουστώ. Κανένας δεν ακούει… Κάθομαι… κάτω πάνω δεξιά αριστερά, δεν έχει νόημα, δεν υπάρχει… Τυλίγω τα πόδια μου με τα χέρια μου, σκύβω το κεφάλι και κουνιέμαι πέρα δώθε, πέρα δώθε… Να αντιδράσω, να αντιδράσω… Πώς; Πώς; Σκέφτομαι με μανία, το μυαλό μου γεμίζει με ιδέες που χτυπιούνται μεταξύ τους, κουράζομαι… κουράζομαι…Κοιτάω έξω, δε βλέπω και καθαρά… Κι άλλοι έχουν καθήσει μες τις σαπουνόφουσκές τους, ανήμποροι και σκέφτονται σκέφτονται…Έπεσε νύχτα κι εγώ είμαι κουρασμένη, γαμώτο είμαι τόσο κουρασμένη… Γυρνάω στο σπίτι μου. Αύριο…Και όπως αντιλαμβάνεσαι… δράκοι ,τίνγκερμπελ και νεράιδες δεν εγκλωβίζονται σε φούσκες …είναι λεύτερα όντα …πόσο μάλλον ο ο Πήτερ Παν … δεν μας άντεξαν τα παραμύθια Μαρακι μου