Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Το πάντα του έρωτα


Το πάντα του έρωτα

απο την Χριστίνα Κόλλια

Κάποτε.. όπως τώρα.. όπως παλιά.. ο Έρωτας αποφάσισε να γράψει την αυτοβιογραφία του. Το εξομολογήθηκε σ’ ένα περαστικό γλάρο. Ο γλάρος τον κοίταξε με απορία κι αναρωτήθηκε αν κι αυτό ήταν ένα από τα συνηθισμένα παιχνίδια του Έρωτα.

« Είσαι σίγουρος;» τον ρώτησε ο γλάρος.

« Περισσότερο από ποτέ» απάντησε ο Έρωτας και τύλιξε σ’ ένα σύννεφο τη φαρέτρα του που ήταν γεμάτη βέλη. Μετά, έκανε το σύννεφο σαϊτα, το φύσηξε με δύναμη κι εκείνο προσγειώθηκε στην πιο μακρινή έρημο. Στην έρημο του Πάντα.

«… και τι θα γράψεις;» ξαναρώτησε έκπληκτος ο γλάρος.

«Για την ανάγκη των ανθρώπων να είναι ερωτευμένοι για πάντα».

«Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο;»

Ο Έρωτας δεν απάντησε, μόνο ξεδίπλωσε ένα κομμάτι από την άκρη της σελήνης που βρισκόταν στη χάση. Χωρίς να βιαστεί, έβγαλε το μικρό κόκκινο βέλος που φύλαγε προσεκτικά ανάμεσα στα φτερά του, κι άρχισε να γράφει πάνω της.

Ο γλάρος φτερούγισε με ανυπομονησία και ταξίδεψε τα μαντάτα στις πέντε ηπείρους.

Οι άνθρωποι έμειναν άφωνοι στην αρχή. Πολύ γρήγορα όμως άρχισαν να πανηγυρίζουν. Ήταν σίγουροι πως η αυτοβιογραφία του Έρωτα θα ήταν γεμάτη συμβουλές για παντοτινό έρωτα. Τι ευτυχία ήταν αυτή! Επιτέλους, δεν θα πονούσαν άλλο. Δεν θα έκλαιγαν. Δεν θα ένιωθαν μοναξιά. Δεν θα αναζητούσαν συνεχώς ένα ταίρι. Θα ζούσαν χωρίς αγωνία. Θα ήταν ερωτευμένοι, με το ίδιο πρόσωπο, για πάντα!

Μόλις σιγουρεύτηκαν ότι η φαρέτρα με τα βέλη του Έρωτα είχε εξοριστεί στην έρημο του Πάντα και δεν κινδύνευαν, ζευγάρωσαν. Όλοι. Ήταν τόσο εύκολο πια.

«Τι νέα από τους ανθρώπους; Είναι χαρούμενοι τώρα που μπορούν να είναι ερωτευμένοι για πάντα;» ρώτησε ο Έρωτας το γλάρο μετά από καιρό.

«Δεν ξέρω» απάντησε ο γλάρος.

«Γιατί το λες αυτό;»

«Μου φαίνεται πως ζουν πολύ μονότονα. Σα να μη νοιάζονται για τίποτα πλέον.»

«Δηλαδή;»

«Λες κι έχει σταματήσει ο χρόνος από τότε που τους χάρισες το Πάντα. Ξέρεις πόσο καιρό έχουν να γράψουν ένα καινούργιο τραγούδι; Οι πινακοθήκες έχουν πιάσει αράχνες. Κανένας δε ζωγραφίζει πια. Γύρισα όλο τον κόσμο μήπως και βρω κάποιον που να γράφει ένα βιβλίο και ο μοναδικός που συναντώ είσαι εσύ. Αλήθεια, δεν τελείωσες ακόμα;»

«Όχι»

«Μα, τι γράφεις τόσο καιρό;»

«Τι σημαίνει να βουλιάζεις στο Πάντα και να το χάνεις για πάντα».

Ο γλάρος κοίταξε αμίλητος τον ορίζοντα. Στο βάθος ίσα που φαινόταν η έρημος του Πάντα.

«Είσαι σκληρός! Ανελέητος!» είπε απότομα στον Έρωτα μετά από λίγο.

«Είμαι περιπλάνηση» του απάντησε ήρεμα εκείνος.

«Είσαι αντικατοπτρισμός! Γι’ αυτό έστειλες τη φαρέτρα σου στην έρημο!» συνέχισε ο γλάρος.

«Είμαι δρόμος, για την όαση της Αγάπης».

«Είσαι πόλεμος, για την κατάκτηση της Αγάπης!»

«Ίσως.. Να ξέρεις όμως, το Πάντα δε χαρίζεται, γιατί χάνεται» απάντησε ο Έρωτας κι έγνεψε στο σύννεφο να γυρίσει κοντά του.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου