Την σιωπή την εζησα.

Λενε οτι τα λόγια είναι ασήμι και η σιωπή χρυσος.
Την σιωπή την εζησα. Την άκουσα. Με θόρυβο εκκωφαντικό. Την ένιωσα στο πετσι μου. Την παρακολούθησα να φέρνει μοναξια.. Και την μοναξια μου την λάτρεψα... για να την μισησω. Αυτο που θέλω τωρα ειναι λόγια... εστω και ψευτικα λόγια. Απο αυτα που κάνουν πιο αληθινή τη ζωη. Ναι. Θέλω ψεμματα. Απο αυτα τα ψεμματα που τα κάνουν όλα ωραια. Που σε κάνουν να ζεις σε αυταπάτη. Σε ψευδαίσθηση. Τόσο ισχυρή ψευδαίσθηση, που να θέλω να κλειδωθώ μέσα της και να ξεχάσω την πραγματικότητα. Να συρρικνωθώ, να ακινητοποιηθώ, να μην αναπνέω... Να σταματήσω και την καρδιά μου ει δυνατόν, να λιμνάσει το αίμα στις φλέβες μου, μήπως και σταθεί για λίγο κι ο χρόνος, η εξέλιξη, το αναπόφευκτο. Μήπως και παραταθεί για μια στιγμή, για μια στιγμή έστω, η βύθιση στα λόγια σου. Εστω και αυτα... τα ψεύτικα.
Γιατι τι να την κάνω την σιωπή σου... Τι να την κάνω τη σκεψη σου...

"Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη σκέψη, μόνο για να δικαιολογήσουν τα λάθη τους, και τα λόγια, μόνο για να κρύψουν τις σκέψεις τους"
। Βολτέρος।