Πώς να μεράω τον χρόνο ? .

Δαγκώνω το πρώτο τσιγάρο, και αγκαλιάζω την κούπα ,να νιώσουν τα δάχτυλα την ζεστασιά του καφέ πριν τον φέρω στο στόμα .ιδιαίτερη στιγμή, ιερή .

Nωπό πρωινό , ισα που χάραξε ,δεν είναι η υγρασία του που παγώνει στα χείλη μου τον καφέ . τα όνειρα είναι που γύρισαν .

Κάθε που αλλάζει ο καιρός …. έρχονται και τα όνειρα .

Γαλαζοπράσινες σαϊτιές που τρυπάν τις πληγές ξανά και ξανά

Όλοι εσείς που σας κατάπιε η σιωπή μου ,όχι ότι δεν είχα , κράτησα τις λέξεις , τώρα μετανάστες πιασμένες χέρι χέρι δραπετεύουν , γίνονται σχήματα ,μορφές …

Ακολουθώ τα ιδρωμένα χνάρια τους για να σας βρω .

Σκοτωμένο αίμα στο στόμα . το βλέμμα γωνία,
κομμένη στα τρία

Ήθελα τον κόσμο φτιαγμένο από ασήμι ……

Μου έμαθαν πως να φεύγω

Η πένα μαρτυρά την άθλια συμμετοχή μου στο έγκλημα που στεγνώνει .

Κι αφήνω πάντα την πόρτα ανοιχτή .

Πώς να μεράω τον χρόνο ? .

Μ΄αυτό που πονά?

Μ΄άυτο που τρομάζει ?

Σ.Μ