Λυκαυγές

Μέσα στης σιωπής μου το θαλάμη στην νύχτα που με έκρυψε απ τον κόσμο ,σε καλώ μα… στα τυφλά με λέξεις ..κεριά …μη σε ξεπεράσω ,μη σε χάσω …. δεν σε βρίσκω στα κρύα σεντόνια μου .
Αφήνω τον πόνο να κλαίει σιωπηλά στο μαξιλάρι
Παίρνω το ρίσκο να βγω, απ την τροχιά του μαύρου κύκλο που περπάτησα με βαριά βήματα μήνες πολλούς . Στου βυθού μου το γαλάζιο θέλω να ταξιδέψω…

Λυκαυγές…. Λάμπουν τα γιασεμιά που σκαρφαλώνουν να φτάσουν το ανοιχτό παράθυρο στην καμάρα μου και σπρώχνουν στα ρουθούνια μου την μέθη τους .
Σκύβω να αγγίξω την άσπρη ομορφιά και με βρίσκω στο βάθος της αυλής , κουλουριασμένη πίσω απ τα λυγκουστρα .
Αλμύρα η υγρασία της αυγής ,νοτίζει την άσπρη βατίστα ,αλλά δεν σαλεύω.
Οι πατούσες μου νοιώθουν τα κύματα που σπάνε στον κόρφο της γης κάτω από την ζεστή πέτρα .βουλιάζω στο απύθμενο .
Χάνομαι μες στον κοσμικό παλμό της .
Φτερουγίζει στο στήθος μου μια κραυγή ,δεν μπορώ να την καταπιώ ,με πλημμυρίζει θα με πνίξει .
Βάζω τις χούφτες να μην ακουστεί και νοιώθω το φτεροκόπημα της . Την κλείνω προσεκτικά μέσα στα χέρια μου ,Φέγγει η σάρκα σαν μαργαριτάρι, άσπιλο φως …
Μια κραυγή απαλή που ζουζουνίζει μέσα στις χούφτες μου ,ουλτραμαρίνη … μια μπλε πεταλούδα , ακουμπώ το μάγουλο μου και την ακούω .Σαν νάνε άυλα τα δάχτυλα αφήνουν να περάσει το φτερούγισμα να μου χαϊδέψει το πρόσωπο .πόσο το ξέρω αυτό το χάδι ,πόσο το αγαπώ ,πόσο μου λείπει ….
Σ΄ ακούω ,σε νοιώθω ,μα δεν μπορώ να σε δω ….
Πρέπει να ανοίξω τις χούφτες να πετάξεις να χαθείς ,σε γέννησα δεν είσαι πια δική μου γαλάζια πεταλούδα . Θα είμαι εδώ ,να ποτίζει η αλμύρα την άσπρη βατίστα ,να έρχεσαι όταν μπορείς
Tα όνειρα είναι ψέματα γι αυτό και δεν πεθαίνουν
Είναι τόσες πολλές οι πεταλούδες μέσα μου ... Είναι ιδέες, όνειρα, ελπίδες, σκέψεις, πράξεις, ελευθερία, αγάπη, έρωτας! οι αλήθειες μου στο …πουθενά ,στο παντού στο ποτέ και στο πάντα …
Σ.Μ.