Πάει καιρός που τα όνειρα ήταν εύκολα .
Έμαθα τ΄ ανθρώπινα .
Αποστήθισα την θλίψη, τον θρήνο, τον πόνο την απογοήτευση, την προδοσία, την αγάπη και την μνήμη .
Ακούω το αίμα στις φλέβες μου και οι σκέψεις εμποδίζουν τον ύπνο μου।
Γελάω με τους Θεούς και πια δεν τους πιστεύω…
Ξύπνησα, από μιαν άλλην εποχή...
Την εποχή που ήμουν ευτυχισμένη …
δεν προσποιούμαι.
Ευγενική μα άχρονη…
Σταμάτησα να προσπαθώ να είμαι αυτό που περιμένουν να είμαι.
Βαρέθηκα να είμαι δυνατή.
Βαρέθηκα να μπορώ, ν' αντέχω. Με κούρασε να είμαι ανεξάρτητη .
Πάνω απ΄ όλα βαραίνει που είμαι αχρείαστη .
Ο πόνος είναι το υποκειμενικό συναίσθημα με το οποίο κάποιος εκδηλώνει την δυσφορία του
Και είμαι αλλού στον χρόνο τ απρόσμενου
Η απομόνωση η άρνηση της αποδοχής μιας κατάστασης …είναι εκούσιος θάνατος ..αν προσπεράσεις. την παράκαμψη χάνεσαι . ---
Μια επώδυνη ιχνηλασία της εσωτερικής μου... κατωκημένης χώρας με έφερε αντιμέτωπη με όσους κατοικοεδρεύουν μέσα μου ..διαφορετικοί και μάλιστα αντίθετοι μεταξύ τους.
Δύσκολο να αντιμετωπίσω όλους αυτούς τους διαφορετικούς εαυτούς . Ψηλαφιστά καμιά φορά ,άλλοτε μπουσουλώντας άλλοτε τρέχοντας να με βρω ανάμεσα τους.
Διαδρομή ατελείωτη σε σκοτεινιασμένες γωνιές ,ερημιές ,επτασφράγιστες πόρτες και παραμορφωτικούς καθρέπτες
Ένας, κανένας και εκατό χιλιάδες… θαρρώ το είπε ο Πιραντέλλο… το είπε κι ο Πεσσόα
Δεν είμαι τίποτα. Λαθρεπιβάτης του εαυτού μου …
Εκτός αυτού, φέρω μέσα μου όλα τα όνειρα του κόσμου.
Ψυχή χωρίς ρίζες. Και η καταχνιά στο μυαλό … νοσταλγία ..επιθυμία τυλιγμένη σε ομίχλη
Κι όλο ψάχνω τα εντός μου κοιτάσματα και γκρεμίζω κελιά που έχω χτίσει .
Κι έμεινα εκεί να μετράω , θυμό ,αγάπες λύπες…. , μοίρασα ολάκερη ζωή. Αγκάλιασα όσα μπόρεσα φίλησα κι αποχαιρέτισα όσα δεν άντεξα «περπάτα είπα ,περπατά η… ΄αστο να χαθεί ».
στο ονειροπόλο παιδί που βρήκα στα κελιά μου χλωμό ,κλαμένο ….
Στην άκρη μιας ανοιχτής παλάμης κουρνιάζει πάντα ένα χαμόγελο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου