Η μνήμη
η έχιδνα αυτή
με τις ερμαφρόδιτες παχύσαρκες κόρες της
τις Τέχνες - εφτά τον αριθμό.
Η μνήμη μου στον αριστερό μου κρόταφο
στο σιδερένιο τρίγωνο της στρογγυλής πλατείας
πέντε φορές είναι πυρπολημένη.
Βαθιά πολύ
στα έγκατα
στα βάθη
κάτω από το χώμα
κάτω από τη φωτιά
τον αέρα, τη βροχή, σε κόκκαλα αρχαιότητας
είναι καλά κρυμμένη.
Λέξεις ανάκατες
ασφυκτιούν, σαλεύουνε
χωρίς αίμα να πάρουν αίμα
στο φως θέλουν να βγούνε.
Να βρουν θέλουνε
την πρωταρχική τους Αρχή.
Ο Λόγος είναι πράξη.
Εγώ κατάφερα
να μη με θυμάται, να μη με γνωρίζει
να μη με γυρεύει.
Να μη μ' εξωθεί.
Και το δεξί μου δάχτυλο
αυτό που συνέχεια με δείχνει
με σκαλίζει
με καταγράφει με βρόμικο σπασμένο γυαλί
πέντε φορές το έσφαξα
πέντε ράμματα έμεινα.
Πεντάλφα της Μαγείας.
Δεν έχω Μνήμη, Αύρα, Ποίημα, Μουσική.
Αγγελοι του Σκότους
Προδότες του Φωτός την Πύλη του Δάντη με
υπόκωφη βοή μ' ανοίγουνε
ίσα ίσα μόλις λοξά περνάω.
Χέρια που δεν τελειώνουνε κι όλο μακραίνουν
βγαίνουνε σούρνοντας από τον αιώνιο σεισμό
εκμαγείο στο πρόσωπό μου σφραγίζουνε το σημάδι
του Κάιν, "Κι άλλους κι άλλους", ψυθυριστά
ουρλιάζουνε, "φέρε μας εδώ να πληθύνουμε,
κατέβασε κι άλλους".
Μνήμη του Δικαίου
γύρισε για μια στιγμή
μια λέξη μικρή ολομόναχη
σαν εμένα είναι...
ΟΧΙ
 Κατερίνα Γώγου