EΚΛΟΓΟΡΑΜΑ φιγούρες που θα βρείτε σ’ ένα κόμμα...

Αυτή την προεκλογική περίοδο, η μυστική απεσταλμένη μας, θα μας μεταφέρει εκ των έσω όσα διασκεδαστικά (δεν) φανταζόμασταν ότι συνέβαιναν στα ενδότερα των κομμάτων...

[Εικόνα: έργο του Ulisse Aldrovandi]

 ΙΣΤΟΡΙΑ 1^Η: Ξενάγηση

Οι εθελοντές του κόμματος, ο Εκπρόσωπος Τύπου, τα τουρμποντίζελα του Πολιτικού Σχεδιασμού και άλλες συμπαθείς φιγούρες που θα βρείτε σ’ ένα κόμμα

Μέσα σ’ ένα κτήριο μεγαθήριο, μια νοητή κατσαρόλα δεξιού τουρλού, ας πούμε ότι είμαι μια μύγα που η μυρωδιά την στέλνει για σαφάρι στους ορόφους. Πετάω – πετάω και τι βλέπω;

«Όροφος 1^ος – Γραμματεία αγώνα».  Άοσμα πράγματα. Άσ’ το για μετά.«Όροφος 2^ος – Πολιτικός Σχεδιασμός / Γραφείο Εθελοντών». Μπαίνω.

Σε σχήμα κουτσού «Π», στο ένα πόδι – του «Π», αλλά και κυριολεκτικά -, στέκονται οι εθελοντές του κόμματος. Πληθυσμός αταίριαστος και άσχετος μεταξύ του. Παχουλές κοπέλες με σμιχτά φρύδια, δίμετρες της Παντείου με βλέμμα ζουμιασμένο, καλοντυμένα αγοράκια σαν σκαστά από boy band.

ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ

Είναι κάθε μέρα εδώ. Δεν μιλάνε, αν δεν τους ζητηθεί, δεν τα κερνάνε ούτε το νερό που πίνουν, κάποια ζορίζονται τόσο πολύ οικονομικά  που το ντύσιμο είναι πιο φλύαρο απ’ όσο αντέχει η αξιοπρέπεια τους. Αλλά είναι κάθε μέρα εδώ. Ελπίζουν. Ότι ο Πρόεδρος θα μπει στη Βουλή. Ότι δεν θα τα ξεχάσει. Ότι κάποια ευλογημένη έκρηξη τύχης θα (τα) ξημερώσει με κανονική δουλειά. Αν μπορούσαν, θα κρεμιούνταν από τον λαιμό του Προέδρου, τις σπάνιες φορές που πατάει στον 2^ο, να τον παρακαλέσουν να τα θυμηθεί εν τη βασιλεία του.

Από κοντά, κυρίες κάθε λογής και κάθε ηλικίας, παλιές και όψιμες της Εκκλησίας, φρικιά της πίστας που πενηντάρισαν και μετανόησαν και είδαν το φως το Δεξιό. 

Οι περισσότερες ντυμένες με την εθνική ενδυμασία της καλής ελληνίδας νοικοκυράς ( φούστα, μπλούζα, παπούτσι από τον Παλαβίδη, πουρόγυαλα με αλυσίδίτσα λαιμού)  που είναι ΚΑΙ κομματικά ενεργή.

Και γύρω γύρω, σπαρμένα αναπηρικά καροτσάκια. Παιδιά με πτυχίο, χωρίς πόδια. Με όρεξη, χωρίς ευκαιρία. Εθελοντές επίσης, αλλά «τα μεγαλύτερα ρουσφέτια, Βαλμπόνα μου, μα τι να κάνεις; Στα κόμματα όλο τέτοια βλέπεις!»(συνήθως, τέτοιες προτάσεις συνοδεύονται από αναστεναγμό – πηγάδι).

Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ (ΤΥΠΟΥ)

Α, να κι ο Εκπρόσωπος Τύπου. «Συμμαχάρες μου! Χάρη σε σας υπάρχουμε! Εσείς είστε ο στρατός μας!». Η ιαχή απευθύνεται στους εθελοντές, αντί καλημέρας. Αααχ, ο Εκπρόσωπος! Δεν έχει. Σχέση με τον κομματικό μηχανισμό, ιδέα από πολιτική επικοινωνία, επαφή με τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος. Και βαριέται θανατερά. Σιχαίνεται να συγκεντρώνεται, όταν ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσει τα τηλεγραφήματα του ΑΠΕ. 

Και με ύφος κάπως «πιφ» ανέχθηκε να του ανοίξουν accounts και μαλακίες σ’ όλα αυτά τα twitter, facebook, «για το καλό του αγώνα, Εκπρόσωπε! Πρέπει να επικοινωνείς με τον κόσμο!». Αχ, ο εκπρόσωπος...

Που σχεδόν μαζοχίζεται να τον πιάνουν αδιάβαστο στα πάνελς, σχεδόν ηδονίζεται να μην έχει συναίσθηση της εξίσωσης «χρόνος – ανακλαστικά» (“Κύριε εκπρόσωπε, τώρα έκανε δήλωση ο Μπένι, τώρα πρέπει να απαντήσετε”), σχεδόν παχαίνει, όταν γλείφει την καραμέλα της πεταμένης ευθύνης: «Όλοι αυτοί οι μαλάκες στον Πολιτικό Σχεδιασμό τί κάνουν πρόεδρε; Να με βοηθάνε! Να μη με αφήνουν ακάλυπτο!».

Θα πάει στο Κόμμα στις 10, θα φύγει στις 12 και «χέσε με, με το τι δήλωσε ο Τσίπρας. Έχουμε και ζωή. Γράφτε μου μια δήλωση εκεί χάμου και θα βγω να την πω!».

ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ

Δεν είναι να τον αδικείς. Τα τέκνα του πολιτικού σχεδιασμού είναι δύο λογιών: από εδώ οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι του pay roll και της ακατασχετολογίας και από εκεί τα νεούδια alter ego του Προέδρου,μολυντήρια και σκιές του στις περιοδείες, με κάποιο πατσαβουρόχαρτο. Από κάποιο London School of, γύρευε τι.

Και ενώ έξω οι εθελοντές ξελαρυγγιάζονται να ενημερώνουν στα τηλέφωνα κουφούς, υπερηλίκους, θρασείς ή φοβισμένους, πάντως πανεθνικώς αγνώστους υποψηφίους για τα 10λεπτα της εμφάνισης τους σε Blue Sky, Kontra και Extra3, μέσα, στην κεφαλή του «Π» συμβαίνουν θαύματα.

Η ομάδα Πολιτικού Σχεδιασμού κάνει brainstorming. Και high five με τον εαυτό της. Σε κάθε (κατά)χρηση κάποιου ικανού – ακόμη – κλισέ. «Οι Έλληνες, κύριε Βενιζέλο, έχουν βαρεθεί να τους πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Θέλουν λύσεις και τις θέλουν τώρα!».

«- Όχι. Σβήσε το “θέλουν”. “Απαιτούν”, γράψε! Ο Έλληνας νιώθει μάγκας, όταν απαιτεί. Και πιο μάγκας, όταν απαιτούν για λογαριασμό του. Και πες σ’ αυτή τη χελώνα στο Γραφείο Τύπου να κάνει σωστό spread. Να το στείλει ΚΑΙ στα blogs. Όχι μόνο στο “Βήμα” και στον Αλαφούζο! Άιντε!».

ΤΟ THINK TANK…

Η ανακοίνωση θα φύγει ξεχειλωμένα και αργά. Πιο αργά κι από την τάπα του Jack Daniels. Πρέπει να διορθωθούν τελείες και τόνοι, κεφαλαία και πεζά, «αυτή η απόστροφος τί κάνει εκεί; Συνδικαλίζεται; Βγάλ’ τη!».

Δουλειά μισής ώρας και ενός ανθρώπου, θα περάσει από 3 ορόφους και 45 αργόσχολα χέρια.

Η επόπτρια των εθελοντών κρεσεντάρει απερίγραπτα στα ακουστικά, δίνοντας οδηγίες σε ετεροδημότη, όταν το κατωσάγονο της αρχίζει να τρέμει.  Ο διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου γκαρίζει, χωρίς ίχνος δεξιάς νομπιλιτέ.

«Είμαι εγώ το think tank εδώ μέσα, ρε πούστη;! Εγώ δεν είμαι ο “πρωινός καφές” του Προέδρου;  Που θα μου πει το μαλακισμένο του Γραφείου Τύπου ότι άργησα». Η πόρτα κλείνει βιαίως, τα γραφειάκια από κόντρα πλακέ δονούνται, το στόμα της εθελόντριας μοιάζει με περισπωμένη, το δεξί μου φτερό ξεχαρβαλώθηκε, νομίζω. Κι ακόμη ψάχνω το τουρλού...

Εφιάλτης στο Γραφείο Τύπου του κόμματος

Ιστορία 2^Η : Στο Γραφείο Τύπου

... Τι ψυχή έχει ένα σκατοφτερό τώρα που αρχίζει το πάρτι; Αντέχω και ανεβαίνω στον 3ο. Η μυρωδιά από το τουρλού δυναμώνει. Η μεγάλη ταμπέλα απ’ έξω γράφει «Γραφείο Τύπου – Τομέας Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων». Γραφεία έξι, σκληρά εργαζόμενος ένας, σε κατάσταση ζεν τέσσερις, σε παράκρουση μία: η προϊσταμένη του Γραφείου.

Ετών 50plus, μαλλί πλατινέ, μάτι γυάλινο, στόμα απύλωτο, αυτι σε μόνιμη συνουσία με το i-phone. Δεν είναι το δεξί χέρι του Προέδρου. Δεν είναι το μάτι και το αυτί του. Είναι Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ. Ο Θεός (της δεξιάς), η τύχη και η ικανότητα της την έβγαλαν στον δρόμο του, όταν εκείνος ήταν ακόμη νεολαίος και εκείνη δόκιμη πολιτική σύντακτρια. Και ενώ τότε ήλπιζε μόνο σ’ έναν καλό γάμο με γόνο από ονομαστό πολιτικό τζάκι, τώρα μπορεί να ονειρεύεται με μάτια ανοιχτά την καρέκλα αυτού του άχρηστου, του Εκπροσώπου Τύπου.

«ΒΥΣΜΑΤΑ» ΤΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΑΣ

Από τα δικά της χέρια περνάνε όλες οι αδιόρθωτες, ανορθόγραφες και ασύντακτες (παρλα)πίπες του Πολιτικού Σχεδιασμού. Εκείνη δίνει το τελικό “ok”, για κάμερες, μικρόφωνα, ποιός καθίζει τον κώλο του που και σε ποια σειρά στο πλάνο πίσω από τον Πρόεδρο. Εκείνη γλείφει, φτύνει, γαλιφιάζει τους πολιτικούς συντάκτες. Ω, προϊσταμένη, εσύ έχεις το «κλειδί» που ανοίγει τα «ΝΕΑ», το Mega, to “Ράδιο Κωλοπετινίτσα».

Στην καμπούρα της και στο Γραφείο Τύπου φορτώνουν όλα τα «βύσματα» που πρέπει κάπου να παρκαριστούν αξιοπρεπώς για λίγο καιρό. Κάθε μέρα, δυο μήνες τώρα, η κατεψυγμένη καλημέρα της απευθύνεται σε μια παλιά δόξα της πίστας, μια πρώην γκόμενα στελέχους που επιμένει ότι έχει τελειώσει ΜΜΕ της Παντείου, ένα φοβισμένο κοριτσάκι, έναν part time φωτογράφο/ animater / εικονολήπτη και τον αγαπημένο της Δούλο του Σκότους, το προσωπικό της Μουτζαχεντίν στην κομματική γαλέρα.

Αυτός και το Google κάνουν υποφερτή την αναμονή της δόξας της. Εκείνη ονειρεύεται την καρέκλα του Εκπροσώπου, το Μουτζαχεντίν τη δική της και η πρώην τραγουδιάρα, τσιφτετέλια με γαρύφαλα τα μεσάνυχτα της 6^ηςΜαϊου. Δίκαιες προσδοκίες.

Ονειροπόληση τέλος. Ο Πρόεδρος, ό,τι έχει ανακοινώσει το Ψηφοδέλτιο Επικρατείας και εκείνη πρέπει να σφουγγαρίσει τα μπουγαδόνερα των αντιδράσεων των ΜΜΕ. Ξανακοιτάει τα ονόματα στο χαρτί. Όλεθρος. Ο ένας πιο «άγνωστος» απ’ τον άλλον. Οι συνάδελφοι στουμπώνουν τις κλήσεις στο κινητό της.

Ποιος είναι αυτός; Με ποιο κριτήριο τον διάλεξε ο Πρόεδρος; Ρε συ, το σκεφτήκατε καλά; Είδες το ΠΑΣΟΚ; Έβαλε Πύρρο Δήμα στο Επικρατείας; Εσάς πως δεν σας “έκοψε” να κάνετε κάτι τέτοιο; Ή μήπως δεν σας “έκατσε”;».

Τους μσεί όλους. «Δεν μας “έκοψε”, ηλίθιε,  γιατί έχει εμένα να μιλάω μαζί σας! Γιατί, εμένα, που μου “κόβει” μ’ έχει Φιλιππινέζα του, ο ανίκανος, επειδή δεν έχω πτυχίο! Και εμπιστεύεται κάτι πληρωμένα τομάρια σαν και του λόγου σας».

Δεν μιλάει, όμως. Είναι εκπαιδευμένη να καταπίνει και να απαντάει δεξιά και αριστοκρατικά, με φλέγμα και γυψαρισμένη υστερία. Ξεπετάει τις επαφές για το Επικρατείας και παίρνει στα χέρια της τη σύντομη απάντηση του Προέδρου στη δήλωση Συμπιλίδη ότι τον έφαγε το πολιτικό κατεστημένο των Αθηνών. Το Μουτζαχεντίν περιμένει ήσυχο εντολές. Τι πιστό εργαλείο! Μάη μήνα, χωμένο πάντα στην ίδια ζακετούλα με τους ρόμβους του Πουρνάρα, γράφει, γράφει... Και δίπλα του η παλιά δόξα της Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας, τσατάρει, στριμάρει, ποστάρει ακαταπαύστως.

«Δε μου λες, καρντάση; Σου ‘χω πει για τότε που είχα τραγουδήσει live στην εκπομπή της Αλιμπέρτη; Μιλάμε για ΤΟΝ χαμό!».

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ “LIKES”

Ο καρντάσης απαντά μέσα απ’ τα δόντια, οι μέρες σπρώχνονται στο σκαλωμένο ημερολόγιο, ο διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Προέδρου σκούζει στ’ ακουστικό για λάθη στα Δελτία Τύπου. Τον ακούει και δεν τον ακούει. Σκέφτεται κουλαμάρες και μαυρίζει. Γιατί δεν παντρεύτηκε; Γιατί δεν έκανε ένα παιδί; Γιατί δεν την ήθελε για πάντα ο Πρόεδρος; Κλαίει κρυφά στην τουαλέτα και λέει τον πόνο της στη Γραμματέα του Προέδρου, στον 6^ο. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγραψε κάτι πραγματικό δικό της. Να πάρει ο διάολος! Δημοσιογράφος είναι!

Ποστάρει μία πολιτικάντικη εξυπνάδα στη σελίδα της στο Facebook. Το επόμενο δίωρο που πρέπει να δουλέψει σοβαρά, εκείνη θα ρίχνει κλεφτές ματιές στο αριθμό των “like” που μάζεψε η «σοφία» της. Αν είναι λιγότερα από 50, θα πέσει στο μαξιλάρι κλαίγοντας (πάλι). Αν είναι περισσότερα θα κεράσει ποτά στο “JK” και κανένας δεν θα ξέρει γιατί. Της είπε κάποτε μια παπαριά και ο Πρόεδρος της Νεολαίας του Κόμματος για τη «δημοκρατία των likes» και το ‘δεσε κόμπο.

«Δημοσιογραφάρες μου! Αυτό είναι το καζάνι του κόμματος! Εδώ βράζουν οι ειδήσεις!». Πόσο τον σιχαίνεται τον σύμβουλο του Προέδρου... Πόσο παρακαλάει να μη βρει ούτε τον δικό του σταυρό στη Β’ Αθηνών! Πόσο ξερνάει, επειδή ξέρει ότι στο Γραφείο Τύπου κατεβαίνει για να χαζέψει το λαστιχαρισμένο στήθος της τραγουδιάρας που «βοηθάει στον αγώνα μας!». Πόσο θα ‘θελε στ’ αλήθεια αυτό το γραφείο να βράζει από ειδήσεις. Αλλά το μόνο βραστερό εδώ μέσα είναι εκείνη στο ζουμί της.

Πατάει εκδικητικά το send για να φύγει στα Μέσα η δήλωση του Προέδρου για το... διακύβευμα της 6^ης Μαΐου. Τον βλάκα! 6 μέρες πριν από τις εκλογές και εκείνος μιλάει για σκληρή δουλειά και «πλάτη» που πρέπει να βάλουν οι πολίτες. Μα δεν βρέθηκε ένα ζώον να του θυμίσει πώς έχασε ο μακαρίτης ο Έβερτ απ’ τον Σημίτη το ’96; Βράδυ, πάλι μόνη στο Γραφείο.

Σβήνει PC, σβήνει φώτα, χάνω τον δρόμο, μύγα είμαι, χωρίς φως κλάψε με, μόνος οδηγός η μυρωδιά προς το γραφείο του Προέδρου...

Ιστορία 3^Η : Ο Πρόεδρος ξυπόλητος

.. Όποιος πετάει –καλή ώρα– δεν έχει πρόβλημα. Αλλά για όποιον περπατάει τα βήματα του (τον) σταματάνε στον 5^ο. Εκεί που σαν τεράστια δίποδα gargoyles στέκονται οι δύο ανέκφραστοι τρομπαρισμένοι της υπηρεσίας φύλαξης VIP της Ελληνικής Αστυνομίας. Ένας να τσεκάρει τις σκάλες και ένας να «σκανάρει» το ιδιωτικό ασανσέρ του μεγαθηρίου.

Μπορείς να πεις ότι ο 5^ος είναι φτιαγμένος μόνο για μύγες ή τουλάχιστον για όσους αντέχουν τις σκατοκαταστάσεις. Και το «μετά» της διακαναλικής ήταν σκατοκατάσταση. Είχαν περάσει 40 λεπτά από την επιστροφή σύσσωμου του επιτελείου από το Ζάππειο και ακόμη προσπαθούσε να στήσει το κορμί του στην καρέκλα του γραφείου του. Να μη φαίνεται σαν ξεφούσκωτο σακάκι με βιδωμένα χέρια.

ALL ODDS AGAINST

Γαμώτο! Δυο χρόνια τώρα είχε «χώσει» περί τα 100.000 ευρώ για να ορθοποδήσει το κόμμα. Και το «ευχαριστώ» ποιό ήταν;  Ότι στην έναρξη των περιοδειών στην επαρχία, πέρα απ’ τα μπινελίκια, τα γιαούρτια και τους «απασφαλισμένους» πολίτες, είχε να αντιμετωπίσει και τα ανθυποδημαρχάκια της κακιάς ώρας και τα νάζια τους.

«Α, Πρόεδρε, δεν ξέρω τι συμφωνήσατε. Στο νέο Πνευματικό Κέντρο δεν μπαίνετε τόσοι νοματαίοι, ο κόσμος να χαλάσει! Φτύσαμε αίμα για να περάσουμε καινούριο παρκέ. Να μην το γδάρουν σε μια μέρα τα τακούνια των κυράδων σας. Είναι κρίμα! Τόσα λεφτά δώσαμε...».

Αν μπορούσε θα τους τσιμεντάριζε όλους. Η επίσκεψη στη Λάρισα, μην κοιτάς που δεν το πολυσυζητήσανε, ήταν σκέτο φιάσκο. Η περήφανη αγροτιά της Θεσσαλίας τους είχε γυρίσει πανυγηρικώς τον πισινό της και το ένα και μοναδικό συνεργείο που κατέφθασε απεδείχθη...

«αγγελοπουλικό». Αργό, στατικό πλάνο κι εκείνος λίγο ακόμη και θα προέκυπτε σταυροκούμπαρο του Μαστρογιάνι στον «Μελισσοκόμο». «Ίδρωσαν» οι μονταζιέρες στην Αθήνα για να ‘ρθει το πράμα στα ίσα του.

Αλλά το Ζάππειο ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του προεκλογικού του αγώνα. Έσταζε ολόκληρος, ξεφύσαγε, κολλούσε το στόμα του κι είχε κι εκείνο το αντιπαθέστατο ΚουΚούδι να τον ρωτάει ανυποχώρητο για την εφεδρεία και τις 150.000 απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Με το ζόρι κρατήθηκε να μην καβαλήσει το podium για να το αρπάξει από τα κιτρινισμένα πέτα. «Τι λες, βρε καραγκιόζη; Που μέχρι την προηγούμενη Δευτέρα μας τηλεφωνούσαν από τις διαφημιστικές για να μας ρωτήσουν, αν θα φτιάξουμε σποτάκια κι αναγκαζόμασταν να λέμε όξω φωνή, δεξιοί άνθρωποι, ότι δεν έχουμε μία;!».

ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ

Και να ‘χεις όλον αυτόν τον Διαδικτυακό εσμό να σε σαμποτάρει και να παρανομεί μπροστά στα μάτια σου! Να δημοσιεύει «τρέχα γύρευε» δημοσκοπήσεις και να δημιουργεί κλίμα εναντίον σου και να μην μπορείς να βγάλεις άχνα! Να «χώσεις» ένα 10χίλιαρο σε κάθε... παπατζή απ’ τα «ζητιανάκια» των blogs και να τον έχεις σκύλα σου στα τέσσερα μέχρι τις επόμενες εκλογές. Ήταν στιγμές, που σχεδόν παρακαλούσε να μείνει εκτός Βουλής για να ξεγοφιάσει καμιά ντουζίνα από δαύτους στις αγωγές και στις μηνύσεις.

Τριγλυκερίδια, πίεση και χοληστερίνη σε λίγο θα του ‘βγαιναν απ’ τ’ αυτιά. Από την πόρτα φάνηκε πρώτα η σακουλάρα του φαρμακείου, μετά το χέρι που την κρατούσε και μετά η γραμματέας. Πάνω στο γραφείο του αμόλησε έναν σκασμό κουτιά: μυοχαλαρωτικά, Adalat, Glugophage, Lonarid, Xanax.

Του ‘ρθε να πατήσει τα γέλια. Προχθές, στον «πρωινό καφέ», ο Διευθυντής του Πολιτικού του Γραφείου, για να ελαφρύνει το κλίμα – οι δημοσκοπήσεις τους έδειχναν οριακά εντός Βουλής -   του μετέφερε πως στο Γραφείο Τύπου υπήρξε υπάλληλος που δεν ήξερε τι σημαίνει ΑΟΖ. Και αφού γέλασαν με το... αστειάκι, έπεσε και το αστροπελέκι: είχε πάει 30 Απρίλη και τα ψηφοδέλτια δεν είχαν φτάσει ακόμη στο κόμμα.

Ψηφοφόροι, συγγενείς και παρατρεχάμενοι «εξυπηρετητές» έπαιρναν στα τηλέφωνα, έβριζαν και έκλειναν φρυάζοντας: «Ναι, αλλά μετά να μην έχει απαιτήσεις ο Πρόεδρος!».

Κι εκείνος το μάθαινε, χθες! Αν μπορούσε, θ ‘αρπαζε μια ψαλίδα και θα «ξεκοίλιαζε» όλο αυτό το πλέγμα προστασίας που είχε μετατρέψει τον 5^οσε ηχομονωμένο μπορντέλο.

ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

Δεν ήταν κακό παιδί. Μα ούτε και καλό. Ούτε προκλητικά ευφυής ούτε απογοητευτικά βλαξ. Η δυστυχία της χρυσής μετριότητας σε συσκευασία δίποδου. Άγνωστο γιατί και από ποιες χημείες, αλλά απ’ το ’93 και μετά άρχισε να αυτο-ντοπάρεται. Να πιστεύει ότι χρωστάει στον τοίχο με τα αριστεία του Λυκείου, τα πληρωμένα πτυχία και τις οικογενειακές πολιτικές φωτογραφίες και μια πρωθυπουργική περγαμηνή. Μέχρι βουλευτή (και πολύ του πήγαινε) «του το ‘χε» το σόι, αλλά θα τους έδειχνε. Δεν τα ‘παιρνε εύκολα τα πολιτικά γράμματα, αλλά όσο τον απέρριπταν τα άλλα «τζάκια», τόσο θύμωνε, τόσο απορρυθμιζόταν.

Δεν τον αγαπούσαν στην αρχή τα Μέσα και στην πρώτη διαγραφή της διαδρομής του, αντί να στρώσει χαρακτήρα και να κεφαλαιοποιήσει πολιτική εμπειρία, ήρθε κι έκοψε τις αλυσίδες. Και σαν την τρελή αρκούδα για μια 5ετία «τάιζε» τις φυλλάδες και τα παραπολιτικά των θεσμικών Μέσων με γκάφες, κομματικούς πειραματισμούς, φτωχογκοσιπιές που «ανακάλυπταν» τον φουστανογκομενάκια πολιτικό...

Κι εκεί που η «μικρή Βουλή» του Κολωνακίου και η μεγάλη του Αγνώστου Στρατιώτη τον είχαν για ξοφλημένο, ήρθε η κρίση και πέταξε όλες τις αιωνόβιες πολιτικές νταλίκες εκτός κιγκλιδώματος. Την ώρα που παλιοί σύντροφοι και εχθροί μάζευαν τ’ άντερα τους απ’ την άσφαλτο, εκείνος είχε την ευκαιρία να περάσει κουστουμαρισμένος μέσα απ’ τα συντρίμμια. Μόνο που ήταν ξυπόλητος. Δυο χρόνια το ‘βλεπε αυτό το όνειρο. Τι να σήμαινε; 

Έβγαλε κάλτσες και παπούτσια. Έσκισε κομματάκια την διαδικτυακή δημοσκόπηση που του ‘δινε μόλις 2,1%. Πέρασε ανάμεσα απ’ τα gargoyles και με πόδια γυμνά, κατέβηκε στον 3^ο, στο Γραφείο Τύπου. Λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά ας ειν’ καλά τα social media. Από εκεί θ’ απαντούσε. Δεν θα έμενε εκτός, αμαχητί... 

"Μην είσαι ανόητος! Μην ξαναπετάξεις φυλλάδια κάτω από πόρτες! Δεν δειγματίζεις κραγιόν!

Ιστορία 4^Η: Τόσες παλιές, όσο κι η Κόλαση

Στον όροφο μεταξύ 3^ου και 5^ου γειτονεύουν τα «άκρα»: η «γερουσία» και η «νεολαία» έχουν πιάσει αντιστοίχως τα δυτικά και ανατολικά γραφεία και παριστάνουν τον δυναμίτη που απειλεί τα θεμέλια του κόμματος.

Στα δυτικά του 4^ου δεν επιβιώνεις ούτε ως μύγα ούτε ως άνθρωπος. Εκτός κι αν η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως (σου) φέρει σφραγίδα της κυβέρνησης Μεταξά. Παντού μυρίζει Dettol, χλωρίνη και au de parfum Arpège, αγαπημένη αρχαία μυρωδιά των Κυριών των τοπικών οργανώσεων της «αναγεννημένης» δεξιάς παράταξης.

Όποιος θέλει το πιστεύει, αλλά η στρατολόγηση ΔΕΝ γίνεται στη «Νεολαία». Γίνεται εδώ, στην καρδιά της Τρίτης Ηλικίας Φιλοθέσης, Ψυχικού, Εκάλης και Κολωνακίου που συνασπισμένη δυο μήνες τώρα, εγκαταστάθηκε στην αμαρτωλή Λεωφόρο για το καλό του κόμματος.

ΟΙ ΑΡΠΥΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Πουρνό πουρνό, περίπου 10 ζευγάρια πόδια, πακεταρισμένα σε ανατομικά παπούτσια της Parex, που συνδυάζονται με μουσειακές καπιτονέ της Channel, αναστατώνουν το σύμπαν και με δυο σειρές κιτρινισμένα μαργαριτάρια στον λαιμό, υποδέχονται με ύφος φιλοπτώχου τους αναγκεμένους ψηφοφόρους.

Οι ηλικιωμένοι «άγγελοι» της ελπίδας και της ανανέωσης δεν είναι οι γιαγιάδες με τη Φιλιππινέζα της Τσακάλωφ και της Σκουφά. Πίσω από το μαλλί – λάχανο και το ρουζ «κινέζικο θρίλερ» στα τσαλακωμένα μάγουλα, κρύβονται Άρπυιες (σαν αυτή του έργου του Ulisse Aldrovandi, στην αρχή του ποστ) με μολύβι και χαρτί

Άρπυιες που μαζεύουν ψηφαλάκια, «απ’αυτά που δεν μπορούν να μαζέψουν οι οκνοί νέοι μας στον μαχαλά, Τέτη μου!».

«- Να κεράσω ένα τοστ;

«- Όχι, προς Θεού. Να κάνετε κάτι για την κόρη μου τη μεγάλη. Τέλειωσε και το ταμείο ανεργίας και θέλει να βοηθήσει το κορίτσι, καταλαβαίνετε... Ε, κι αν με το καλό μπει στη Βουλή ο Πρόεδρος...»

«- Τι λόγια!»

«-... που θα μπει - δεν το συζητώ! –ε, να, μια ευκαιρία, οπουδήποτε, σ’ ένα κυλικείο, καθαρίστρια, οτιδήποτε, σας παρακαλώ, υπάρχει ανάγκη...»

«- Έχουσιν γνώσιν οι φύλακες, αλλά να μας βοηθήσει κι εκείνη! Την Παρασκευή το βράδυ τι κάνει; Θέλω να πω, να μαζέψει 10 – 15 φίλους, δικούς σας ανθρώπους, να περάσει η υποψήφια μας στη Β’ Αθηνών, να τους πει δυο λόγια...»

«- Μα... το σπίτι είναι μικρό..!»

«- Δεν πειράζει! Είναι καταδεχτικό κορίτσι η υποψήφια μας, δεν θα πάρει πολύ. Κανά δυο ωρίτσες μόνο. Να σας γνωρίσει!».

ΜΑΦΙΑ ΕΤΩΝ 70 (ΚΑΙ)...

Δυο γραφεία και τρεις Ferragamo παρακάτω, η θεία Κολασία αυτοπροσώπως, σε spindoctorίστικο σόλο, εξηγεί στο τηλέφωνο τα βασικά.

«Μην είσαι ανόητος! Μην ξαναπετάξεις φυλλάδια κάτω από πόρτες! Δεν δειγματίζεις κραγιόν! Να μπαίνεις στα μαγαζιά, να δίνεις το χέρι σου, να συστήνεσαι! Τι θα πει «ντρέπεσαι»; Να φορέσεις σίτα! Τι είσαι; ΚΚΕ είσαι για να χτυπάς κουδούνια;».

Στις 11 το Αρσάκειο της τάξης του ’40, με αληθινές ή ξένες οδοντοστοιχίες – αδιάφορο – τεμαχίζει το δεκατιανό της και σπρώχνει τα πιεσόχαπα στον καταπιώνα με λίγο τσάι. Δεν είναι Earl Grey, αλλά τι να γίνει, τώρα. Δεν κάθονται στου Zonar’s, αλλά προέχει ο αγών.

Και η καταμέτρηση! Τόσες Κυρίες από την οργάνωση Κυψέλης, τόσες από τα Λιόσια, - «Ρομίνα, μην ξεχάσεις τον Καρέα, παιδί μου!» - και μέχρι το απόγευμα, τα «Χρυσά Κορίτσια» του Κόμματος θα έχουν ξεπαστρέψει έναν Ψηλορείτη εκλογικούς καταλόγους και δύο «Χρυσούς Οδηγούς», όξω οι πεθαμένοι.

Τον 4^ο που μυρίζει σαπουναρισμένη παπουδίλα και χαπούκλες σκόρδου “Kwai” τον τρέμουν όλοι. Όλοι εκτός από το «Λογιστήριο». Γιατί μόνο ο Λογιστής – που θέλει να τα ‘χει καλά με τις υποψήφιες συνομιλήτριες του Υψίστου – δύναται να γνωρίζει. Να ξέρει από πρώτο χέρι, πόσες δωρεές είναι ικανές να κλείσουν σ’ ένα μόνο απόγευμα 10 Κυρίες, 70 Μαΐων. Όχι με λεπτότητες και δεξιές αβροφροσύνες. Αλλά με διαθέσεις βάνδαλες και από κάπου ν’ ακούγεται «κουνήσου μάγκα και ρίχ’ τα φράγκα», «διότι, χρυσή μου, θα εξηγήσω στον θείο Αγησίλαο για το παραθαλάσσιο στον Άγιο Αιμιλιανό που «έσπρωξες» στο Καζίνο. Και δεν θα σου αφήσει φράγκο; Dacore, mon petit?”.

Ταμείο και κάλπες «γεμίζουν» στον 4^ο. Εδώ που δεν ακούγονται ποτέ «βρωμοκουβέντες». Εδώ που πάνω από κάθε γραφείο υπάρχει ένα μασίφ εικόνισμα των Αγίων Θεοδώρων με ασημένια επένδυση και δίπλα σε κάθε συσκευή τηλεφώνου μια χαμογελαστή φωτό του Προέδρου («Γιε μου! Με τη νίκη!»).

Ο διάβολος φορά Prada (εποχής), για τους χρυσούς σταυρούς του έχει μπιζουτιέ τον Cartie τον ίδιο και άμα τον συγχύσεις, χάνεται εκλογική περιφέρεια μέχρι να πεις... Συγγρού.

Στα ξεκούδουνα – και για να σφίγγουν τα γάλατα – πέφτει και κανά τηλεφώνημα στον 3^ο, στο Γραφείο Τύπου:

«Αγαπημένη μου, κουνηθείτε λίγο, όμως! Βγάλτε μια ανακοίνωση για την ανάγκη υποστήριξης του θεσμού του γάμου, τώρα που ο vulgaires κύριος Λοβέρδος έχει πρόσωπο να λέει τον κόσμο γάιδαρο! Τώρα που καταλύονται τα ήθη, του φταίνε οι φτωχές ιερόδουλες και οι κακοί σύζυγοι! Χήρα είμαι και ξέρω!».

Και στα καπάκια δεύτερο τηλεφώνημα συριγμού στον «Πολιτικό Σχεδιασμό»: «Κύριε διευθυντά, έχετε τον δέκτη σας ανοικτό; Τον βλέπετε τον Πρόεδρο στη Θεσσαλονίκη; Μα καλά, δεν βρίσκεται ένας άνθρωπος του ενεχειρίσει ένα μανδήλι; Κάθιδρος βγαίνει! Αόμματος είναι ο σκηνοθέτης; Μα για το Θεό, πια!».

Τετάρτη απόγευμα, συνήθως το πρόγραμμα έχει κουμ-καν στης Λέλας. Απόψε όμως, η Κόλαση του 4^ου θα αποσυρθεί στα ιδιαίτερα της νωρίς. Τα μακριά βαμβακερά νυχτικά θα σκεπάσουν το παγωμένο αίμα και τα λουλακί πομπέ κεφάλια θα γείρουν ήσυχα στα υπερυψωμένα μαξιλάρια.

Το ήμιση και πλέον του αγώνος, δόθηκε (και) σήμερα, 2^α Μαΐου του Σωτηρίου έτους 2012.

Η Πατρίδα, το Έθνος, το Κόμμα, τέσσερα 24ωρα πριν από τις εκλογές μπορεί να κοιμάται με σιγουριά, αφού ακουμπάρει σε γερά πιεσόμετρα και ατσάλινους μετρητές ζαχάρου.

Ζέστανε κι ο καιρός απότομα και μαζί με τις χλωρίνες, οι θείες της Κολάσεως ενεργοποίησαν και τις μυγοσκοτώστρες. Ώρα να φεύγω προς τα ανατολικά (γραφεία)...

(ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ – ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΚΑΡΝΕΡΗ)