_-Το ότι υπάρχεις είναι ένα γεγονός, το να ζεις όμως είναι τέχνη …

αγάπη.

Συγκινημένη αναστατωμένη και κάτι, κάτι διαφορετικό, ένα κύμα περίεργο φούσκωνε μέσα της. Επιτάχυνε τους σφυγμούς της όσο ανηφόριζε τον γνωστό κι αγαπημένο δρόμο.

-Γιατί είμαι εδώ; τι με έφερε σ αυτήν την αγαπημένη γωνία;

Ακουμπά τον σάκο στο πεζούλι και δεν τολμά να σηκώσει το κεφάλι πριν κλείσει σφιχτά τα μάτια .

-ξέρω πως είσαι ακόμα εδώ.

Ναι είναι εδώ, καθισμένος στο σκαλί στην είσοδο.

Ιεροφάντης της βίλας Μοσκώφ.

Χαμηλώνεις τα γυαλιά στην μύτη του και την καταπίνει η γαλανή του θάλασσα …..

-Κοκκίνισαν τα μαγούλα σου αγάπη, είναι η ανηφόρα η σκέφτηκες κάτι πολύ πονηρό?

Χείμαρρος η θλίψη απ τα μάτια της….τα σφίγγει όσο μπορεί, να μείνουν κλειστά, θα τον χάσει .

Στρέφει το κεφάλι στον ουρανό και στέλνει για άλλη μια φορά ένα τεράστιο γιατί ,να τον ανταμώσει.

- 4 μέρες μετά το Πάσχα πριν ένα χρόνο ήσουν εδώ.

Ένα μήνυμα:

Στα σκαλιά του Μοσκώφ στις 3 …

Έιχε φτασει γεμάτη ενοχές….δεν έπρεπε, θυμωμένη ,θυμωμένη και αγχωμένη, είπε για άλλη μια φορά όσο πιο πειστικά μπορούσα πως της τελείωσε η αγάπη της γι αυτόν ,πως είναι πια πολύ καλά….

Για άλλη μια φορά γέλασε και της είπε αυτό που ήξερε πιο καλά απ οτιδήποτε άλλο στην ζωή της…είσαι αστεία αγάπη ,πολύ αστεία , όταν προσπαθείς να πεις ψέματα και ανόητη

Πόσα καρφιά χωράει μια σταυρωμένη αγάπη.

Την ανέβασε στον σταυρό και με πείσμα της τρύπησε με την λόγχη το πλευρό.

Κάθισε να περιμένει να βγει από το στέρνο της το αχ.

Δεν της έκανε την χάρη, την αγκάλιασε την γύρισε και της σήκωσες το κεφάλι να φτάσει το γαλανό του χαμόγελο.

Έβαλε τα γυαλιά της, σήκωσε τον σάκο από το πεζούλι .Να φύγει .

Την κράτησε από τους ώμους

- Στην αγκαλιά μου κρέμεται πάντα η κάπα σου μην το ξεχάσεις ποτέ μωρό μου .

Στοργή που έχει νυχτώσει σε μέρος σκοτεινό , πουλάκι που ματώνει τα φτερά τρομαγμένο ,με μάτια κλειστά ,σκοντάφτει ,πέφτει ,σηκώνετε , τρέχει να γλιτώσει ,

Εφυγε να μην τον αγκαλιάσει.

Έτσι έφευγε κάθε φορά ,χρόνια .

φοβόταν το χέρι της που λαχταρούσε να του χαϊδέψει το πρόσωπο.

Τα χαλίκια τρίζουν κάτω απ τα πόδια της μοιάζουν ψίθυροι δικοί του .

Όπως το χιόνι σ΄ένα έγκαυμα βαθύ, τρυπά το μυαλό της.

Εδώ πάνω όλα είναι δικά του ,ο αέρας και οι μυρωδιές που κουβαλάει , ο ήλιος ,τα πέτρινα σκαλιά που πότισαν την γλύκα από στιγμές, δικές τους στιγμές .



Φωνάζει δυνατά τα όνομα του, να τον φτάσει.

Γδέρνει ο ήχος το λαιμό της.

Την κοιτούν ξαφνιασμένοι κάτι τουρίστες, τρομάζει, ώρα να κατέβει, την περιμένουν.

-Πάμε καρδιά μου ,την επόμενη φορά που θα γυρίσω ….Θα έχω μάθει να ισορροπώ στο σκοινί της μοναξιάς μου.


Τι πείσμα αυτή η ευτυχία που δεν εννοεί να ξαναρχίσει και δένει τα χέρια ντυμένη δυστυχία .
βλέπεις μέσα της μια γλώσσα να βγαίνει κοροϊδευτικά , συνήθως , την νύχτα, στις κατά μόνας ώρες και της ψιθυρίζει ειρωνικά

_-Το ότι υπάρχεις είναι ένα γεγονός, το να ζεις όμως είναι τέχνη …
Γι αυτό δεν αντέχεται η νύχτα. Γι αυτό ανάβει τα φώτα, βάζει δυνατές μουσικές.
Εμείς οι άνθρωποι .
Γι' αυτό τα κλείνουμε όλα, αμπαρωνόμαστε κλαίμε και
...προσευχόμαστε ..εμείς οι άνθρωποι...την αλήθεια δεν την αντέχουμε, την απογυμνωμένη πραγματικότητά μας. Κρίμα!


Έτσι αυθαίρετα χωρίς έλεος οι μέρες τρέχουν, η μια πίσω από την άλλη κάνουν μήνες . αμείλικτα σιωπηλά στοιβάζουν χρόνια σε ό,τι κινείται και αναπνέει.. Ένα ξέφρενο τραίνο που αγνοεί τις στιγμές, τους τόπους, και τους κόσμους που προσπερνά. Ασταμάτητο καταβροχθίζει στιγμές ,ζωές κυλώντας πάνω σε ράγες από αναμνήσεις . Χωρίς εικόνες, χωρίς ήχο, εξαφανίζει τις στιγμές. Ένα τρελό τρένο η πραγματικότητα της πια .

Κάθε προσπάθεια να γυρίσει πίσω, στην εποχή που ένιωθε ουσιαστική , όχι απαραίτητη αλλά ουσιαστική ,το απαραίτητη την τρόμαζε πάντα, πάει χαμένη .

Ο χρόνος πια δεν της δίνει σημασία και πίσω ομίχλη ,μπροστά σκοτάδι

Παίζει ένα ρόλο ,προσποιείται την ζωντανή για πιο λόγο, δεν ξέρει ,δεν ενδιαφέρετε να ξέρει

Τι κρύβει αυτή η σιωπή.
Δυο φωτιές είναι αρκετές , δυο ψυχές δειλές δεν μπορούν μόνες να μπορούν.

Ισως όταν το αύριο γίνει χθες, να μάθει τι κρύβει αυτή η σιωπή …



Σ.Μ.