Οίνος παμπόνηρος

Της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός,

αγριεμένα κύματα πάθη ζωντανά

γαλάζια απέραντη Οίνος παμπόνηρος

Ασημένιο μονοπάτι της σελήνης το χάδι ,

μ΄ οδηγεί σχοινοβάτη στ΄ απέραντο

Παιχνίδια τα μάτια

χάραζε το φεγγάρι τη μορφή του ενός

και λέω κουβέντες που υπήρξαν μα έχασα.

Απλωμένο το χέρι να βρω το δικό σου,

σαν μονάχο παιδί που δεν έχει αδέρφια.

Όνειρα παιχνίδια κουρδισμένα.

Ακούω στιγμές να τελειώνουνε,

παραλίες να αδειάζουνε

κρύβω αλήθειες πικρές που μου έμαθα.

Φτάνει ένας ήχος να γίνει μορφή ,

φωνές να χαράζουν

το δρόμο που ήθελα να κάνω και ξέχασα.

Εκείνον που πήραμε μαζί τότε που έμοιαζε

σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μας

Που χορεύαμε πάνω σε ψηλοτάκουνα

Σκηνοθέτης prima vista ο έρωτας

Πάμε ξανά στο θαύμα όπως μια φορά

κι ας μας άφησε η αγάπη στα μισά

Και στην ψυχή μου όλο βρέχει.

Δεν πρόλαβα μια τελευταία αγκαλιά.

άδειος δρόμος μοναχός σαν πόνος,

κάθε πρωί με την πλάτη στον τοίχο

Στης ζωής το μισό χάθηκα ,

σε δάσος σκοτεινό σ' έρημο βουνό

Σαν αντικατοπτρισμός σκόνη και καπνός

τα τακτοποίησες, τα μονόγραψες,

Τα σφράγισες σε φακέλους λευκούς

τίποτα στα χέρια μου.

Χάνονται ξανά της ψυχής τα όρια.

Το όμορφο δεν κρατά πολύ

Όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή .

Φτωχού πλανήτη κραδασμοί σκίζουν τη στιγμή

λιώνει, τ' όνειρο που είδαμε ζωή μου αγκαλιά

θέση δεν έχε η ψυχή πουθενά

δύσκολη γραφή η ζωή ,

όλο σβήνεται,

ότι διαβάστηκε με την αφή

χαραξε την ψυχη

δεν θα μ αφήσει

Σ.Μ