Ηθελα λίγο φως στην κάμαρά
μου από παιδί τις νύχτες,
να φέγγει , να βλέπω
του μυαλού μου τα΄ αγριμάκι
να κάνει σώμα έξω από μένα.
Όταν πλαγιάζω στο κρεβάτι,
κάτω απ το σκεπάσμα ,
ανοίγω μια πόρτα
και την αφήνω ανοιχτή ,
να΄χει το ελεύθερο
την γη να περιπατάει.
Στου κόσμου το μπαλκόνι
από την τρελά μου
και την καρδία μου
που μπατάρισε να βγει.
Φυσάω στο στόμα του
την πιο ακριβή μου ελπίδα
στον κόρφο της γης
να την παραδώσει
Σ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου